Ամեն օր լսում եմ, թե ինչպես են Հայաստանից հեռանում շատ ընտանիքներ: Հեռանում են ընդմիշտ, հեռանում են ամբողջ ընտանիքով: Ես այլ երկրում երբևէ չեմ ապրել, բայց լավ գիտեմ՝ ինչ է նշանակում, երբ հարազատներդ գտնվում են քեզանից շատ հեռու, օտարության մեջ:
Վերջերս ընկերներիցս մի քանիսը նույնպես ընտանիքներով ընդմիշտ հեռացան: Ես ունեմ մի շատ մտերիմ ընկերուհի՝ Մարգարիտան: Արդեն ինը տարի է, ինչ իրար ճանաչում ենք: Մագան ծնվել և մինչև դպրոց գնալը ապրել է Ֆրանսիայում, բայց հետո վերադարձել են հայրենիք: Այստեղ ընդունվել է դպրոց, ստացել է հայկական կրթություն: Զրուցելիս հաճախ էր ասում, որ պետք է վերադառնան Ֆրանսիա: Այդ թեմայով վերջին զրույցից անցել էր մի քանի ամիս, արդեն մտածում էի, որ գուցե ցանկություն կա, բայց չեն հեռանա: Բայց եղավ այն, ինչն ամենաքիչն էի ուզում: Իմացա, որ հեռանում են, արդեն ամեն ինչ պատրաստ էր: Իրար հրաժեշտ տվեցինք և խոստացանք ամեն օր զրուցել: Արդեն յոթ ամիս է, ինչ հեռացել են երկրից: Մագան գնում է քոլեջ, սովորել է լեզուն, ձեռք է բերել նոր ընկերներ, ամեն ինչ լավ է: Իհարկե, մենք կապի բոլոր միջոցներով շարունակում ենք մեր շփումը, բայց միայն վիրտուալ: Չենք կարող հանդիպել, տեսնել իրար, միայն ինտերնետի միջոցով ենք կարողանում շփվել: Հուսով եմ, որ մի օր նորից կզրուցենք իրար հետ կողք-կողքի նստած, և ոչ թե էկրանից այն կողմ: