Եթե երկու-երեք տարի առաջ հարցնեիք, թե ինչն է ինձ հուզում իմ համայնքում, ես կպատասխանեի` «գրեթե ամեն բան», բայց հիմա այդ «ամեն բանը» փոխվել է «գրեթե ոչնչի»:
Մեր գյուղը շատ խնդիրներ ուներ: Բայց հիմա այդ խնդիրներից քչերն են մնացել: Ի ՞նչ ունեինք մենք 2-3 տարի առաջ։ Ունեինք սովորական մի մշակույթի տուն, իսկ հիմա այդ մշակութի տուն տանող ճանապարհին գեղեցիկ «Ուրախ այգի» է կառուցված` «Արտենի» անվամբ փորագրված նստարաններով, շատ գեղեցիկ ծաղիկներով, ծառերով, նաև այս տարի տեղադրեցինք Արտենիի պատմությունը պատմող վահանակներ: Իսկ գիտեք ո՞վ դա արեց` մենք՝ համայնքի բնակիչերս, համագործակցելով այլ կազմակերպությունների ու գյուղապետարանի հետ: Մենք 2-3 տարի առաջ ընդհանրապես գյուղամիջյան փողոցներում չունեինք լուսավորություն, իսկ հիմա ունենք։ Ոչ լիովին, բայց կարևորը ունենք: Նախկին հիվանդանոցից մինչև նորը տանող ամբողջ ճանապարհը լուսավորված է, իսկ երկու փողոցների լուսավորման աշխատանքները շարունակվում են: Մենք ունենք գեղեցիկ մատուռ, որը բոլոր գյուղացիները այցելում էին, սակայն հետևողական չէին, աղտոտում էին, և այն շատ վատ վիճակում էր։ Մաքրեցինք, թարմացրինք, ներկեցինք տանիքը, նստարաններ դրեցինք:
Մեր դպրոցներում ակտիվ գործում է աշակերտական խորհուրդը։ Գյուղում իրականացվում է աղբահանություն, և շուտով նաև վահանականեր են տեղադրվելու աղբի վնասակարության մասին։ Ջրագծերի աշխատանքները ևս ավարտված են, շուտով նաև գազ կունենանք։
Մենք դեռ ավելի ենք զարգանալու, ավելի ենք շենացնելու մեր համայնքը, որովհետև այն մեր տունն է, մեր համընդհանուր տունը։
Մենք կարող ենք կերտել մեր երազած տունը, համայնքը, երկիրը: