Ինեսա Զոհրաբյանի բոլոր հրապարակումները

inesa zohrabyan

Ամառ ջան

-Վա՜յ, դու դեռ դպրոցակա՞ն ես։

Եթե ինձ այսպիսի հարց տան, վերջապես կկարողանամ ասել՝ արդեն չէ, ուսանող եմ (չնայած՝ դեռ չեմ պարզել հարաբերություններս այս բառի հետ, ինչևէ)։

Իրականում, իմ ամառը բոլոր թելերով կապված էր համալսարան դիմելու հետ. քննությունների նախապատրաստական շրջանի, քննությունների, արդյուքների հրապարակման, լարված վիճակով անունդ փնտրելու ու գտնելու տրամադրությունների, սպասման։

Բայց, իհարկե, իմ սիրելի միջավայրը նոր պեղումներով ի մի բերելու ամառ։
Երևի թե ամեն մի մայրամուտը նկարել եմ, ամեն մայրամուտի համար մե՜ծ ժպտացել եմ, դե հա, իմ արխիվացրած արևածագերը քիչ են, բայց կան, կարող էին և չլինել, չէ՞։ Կանաչի, ստվերների, շանս հետ հարաբերությունները այս ամառ տեղափոխվեցին մի այլ զոնա։
Շանս շնչակտուր վազքը ու շնչառության՝ ինձ մոտ լինելը, կանգնած մնալը ու անխոս վերև նայելը թռչունների երամի ընթացքը զգալու համար իմ սիրելիներն էին այս ամառվա։ Գույն, գույն, գույն։

Մեկ-մեկ լինում է, չէ՞, որ ինչ-որ դիրքից նայում ես ինչ-որ կետի ու մտածում (օրինակ՝ սենյակի վարագույրին), որ քանի տարի է՝ դա կա, գոյություն ունի, բայց դու կարծես դա նոր բացահայտես, կամ նոր անկյունից քեզ համար տարածք բացես զննելու. այսպիսի ամառ էր։

Ամառ, երբ արդեն բժշկական դիմակ կրելը դառնում է գերսովորական մի բան։

Ամառ, երբ փոքր դետալների մեջ երջանկություն ես փնտրում ու գտնում. օրինակ՝ փորձում ես ուրիշներին էլ ասել, որ կակտուսիդ ծաղկելը կարող է հոգիդ լցնել։

Շնչելու ու արտաշնչելու ամառ։

Մեծ չափաբաժնով լույս օրեր եմ ուզում նաև աշնան համար։

Գնանք։

inesa zohrabyan

Ինքնամեկուսացման արտակարգ սովորական մի օր

Ինքս ինձ հարց եմ տալիս, թե ինչու եմ քիչ գրում ու հասկանում եմ, որ իմ շատ երևիներից մի քանիսը դրևորվում են նաև այստեղ… արդյոք կարիք կա սրա մասին գրելու, արդյոք պետք է սա նյութի վերածեմ, արդյոք սա հենց այն է, ինչ ուզում եմ գրել։ Ու այսպես շատ արդյոքներ, բայց եթե հիմա սա կարդում ես, ուրեմն վերջապես որոշել եմ արդյոքներովս հանդերձ գրել։

Հաստատ ինչ-որ հաճախականությամբ ասած կլինեք, թե «բա պարապ չլինեի», որ սա, սա ու սա անեի։ Խնդրեմ, եկել է այդ բաղձալի պահը։ Այ քեզ բան, հենց նոր հասկացա, որ էս բառը շատ եմ սիրում, հենց նոր «բաղձալի» բառը իրեն շոյված զգաց։ Հա, ասում էի, որ այդ ազատ ժամանակը օգտագործելու վերաբերյալ շատ վեհ ստատուսներ, գուցե հոդվածներ կարդացած լինեք, որոնք խրախուսում են գրքեր կարդալ, ֆիլմեր դիտել, ինքնակրթվել վիդեոհոլովակներով, առցանց դասընթացներով, դե իրականում, շատերի համար ինքնամեկուսացում պետք չէր սրա համար, բայց շատերի համար էլ փաստորեն պետք էր։ Էս մի քանի օրերի ընթացքում հասկացել եմ մի բան, հրաշալի է կարանտինը մի հմտություն զարգացնելու համար, չէ, ձեզ ծանոթ հմտություններից չեմ գրելու, հմտությունը կոչվում է ՝ ամեն ինչից անդին սիրունը գտնելու հմտություն, որը ձեզ պետք կգա բոլոր մյուս հմտությունների համար ևս։ Մի քիչ մանրամասնեմ։ Իրականում սիրունը գտնելը շատ դրական է ազդում բոլորի վրա, օրինակ՝ ես այս մի քանի օրերի ընթացքում դարձել եմ ավելի ուշադիր, թե մերոնք ինչ են խոսում, ու շատ հաճախ, երբ դրանք լուրերին են վերաբերում, ես դառնում եմ փաստերի ստուգման հարթակի անուղղակի մասնակից, դե հասկացաք էլի, մերոնց ասում եմ, որ չկա նման բան ու փաստարկներ եմ բերում, որովհետև մի 10 րոպե առաջ ես էդ նյութի արդեն իսկ հերքման մասին էի կարդացել։

Մյուս սիրուն բանը ինձ համար վերջապես տարբերել սովորելն է, սովորել տարբերել կանաչիների տեսակերը։ Հաց եմ ուտում ու չգիտեմ, թե ինչ եմ ուտում, դե անունը, էլի ու որոշում եմ սովորել տարբերել ըստ տեսքի:

-Տատի, էս որ ուտում եմ, անունը ո՞նց է։

-Սպանախ։

-Իսկ էն, որ չեմ սիրում է, կանաչու տեսակ էր, դա ո՞րն է։

-Ռեհան։

-Իսկ էն, որ շատ եմ սիրում, խառը կանաչու մեջ է։

-Էդ մեկն էլ համեմն է…

Ըհն ու էսպես սկսում եմ ավելի ուշադիր նայել, թե ինչ եմ ուտում, տեսքին եմ ուշադրություն դարձնում ու հասկանում եմ, թե ինչ լավ բան է կարանտինը։

Սիրուն մի բան ևս, որը հաճելի եմ գտնում, այն է, որ ընտանիքիս անդամները շատ էլ ուշադիր են փաստորեն: Դե, քիչ-քիչ զարգացնում եմ սիրունը տեսնելու, դուրս բերելու հմտությունս, կուզեմ՝ դուք էլ այդպես անեք, ինչպես հասկացաք՝ դեռ սկսնակ եմ, որովհետև եթե ավելի ուշադիր լինեի` ավելի շատ օրինակներ կբերեի մեր առօրյայի սիրուն կողմերը գտնելու, գնահատելու վերաբերյալ։ Սիրելի՛ ընթերցող, ու վերջում էլի ասեմ, տանը մնա ու ինքնամեկուսացման առավելություններին ավելացրու նաև քո տարբերակը:

inesa zohrabyan

Ինչ-որ կարևոր դարակներում

Քաղաք, հետո գյուղ, մի քանի օր հետո ինչ-որ սիրուն բաների համար էլի քաղաք ու էլի ինչ-որ սիրուն բաների համար նորից գյուղ։ Ու դու չես հասցնում կարոտել ու կարոտակեզ ու սիրաշատ տողեր գրել էս երկու բովանդակությամբ լի «տարածքների» համար։ Երբ գալիս եմ քաղաք, շատերին եմ տեսնում ականջակալներով ու մտածում՝ տեսնես ինչո՞ւ են դնում քայլելիս, չե՞ն ուզում լսել ուրիշ խոսակցություններ, թե՞ ուզում են ինքնապաշտպանվել քաղաքի անկյուններից անտեղյակ ու հարցուփորձ անող մարդկանցից։ Օրինակ՝ ես, կյանքիս տասնյոթերորդ տարում որոշեցի, որ էլ չեմ ուզում դպրոց գնալիս գյուղի փողոցներին լսել, հոգնություն կար ու նոր սկսեցի ականջակալներ դնել, ու հիմա մտածում եմ՝ երբ (եթե) տեղափոխվեմ Երևան, արդյոք նույնը կլինի, թե՞ բազմազանությունը չի թողնի։ Չգիտեմ, ես անգիր էի արել բոլոր ձայներն ու շշուկները գյուղիս, չնայած՝ դրանք ամեն օր փոխվում են, ու որոշեցի ականջակալվել մի քիչ քայլելիս։ Արդեն կա՞ն երգեր, որոնք չես հասցնում լսել, բայց և չլսել չես կարող ու ճանապարհն ես օգտագործում քո սիրուն զգացումների վերապրման համար։ Թերևս հավանական ու փոփոխական տարբերակներ։ Ես միշտ ունեմ «երևին» ու երկու բանի մեջ տատանվելը։ Տիպիկ։
Ու շարունակելով Երևանում քայլել առանց ականջակալների, ականջիս են հասնում (չէ, ես չեմ լարում, որ լսեմ, իրոք հասնում են) շատ սիրուն կիսախառը ինչ-որ տողեր՝ «որ շատ զաձեռշկա չլինի», «եղավ լավ», «մինչև ո՞ւր ես գնում», «մի տաս րոպեից կզանգեմ»։ Ու էս ամենի հետ համընթաց ես մի պահ գնում եմ խոսակցի ականջների, հեռախոսի միջով, պատկերացնում սիտուացիան, ձևակերպում ինձ հաճելի կամ սարսափելի ձևով ու դնում եմ հիշողությանս փոքր դարակների մեջ։ Իսկ թե ինչու՝ չգիտեմ, բացահայտման փուլում է, մեկ-մեկ անում ես բաներ պարապությունից, մեկ-մեկ «մեկ էլ տեսար պետք եկավ»-ից ։ Չգիտեմ։ Դեռ։

inesa zohrabyan

Խառը մտքեր

Հա, վաղուց չեմ գրել ու նաև գիտեմ, որ դժվար էլ հիշեիք իմ չգրելու մասին: Հիմա էլ գրում եմ, որովհետև խառը մտքեր կան ու որոշեցի, որ իրենց հետ քայլելով մի բան կստանամ: Նախ չէի գրում, որովհետև շատ բաներ կային ասելու, բայց չգիտեի ինչպես տեղ հասցնել ու ընտրեցի լռության տարբերակը: Բայց հիմա գրում եմ ու ընթացքում ինչ ստացվեց` ստացվեց:

Էս ամառը շատ գրքերի, նոր ծանոթությունների ու ինքնահարցումների ամառ էր: Երևի խոսեմ օրերի մասին: Հա, օրերի: Օրերը իրոք սիրուն են, ու ես էլի մտածում եմ, որ նույն օրերն են տարբեր ամիսների անուններով, ու կապ չունի նաև եղանակը, ամբողջը մեր տրամադրվածության արգասիքն է: Իսկ ամենամեծ բանը ստացա ամռան վերջին օրը, երբ նստած մտածում էի, որ երբ գլխացավ ենք ունենում, դեղ ենք օգտագործում, որ ցավը  «թողնի»:  Իսկ ես ուրիշ բան եմ մտածում այդ ամենի մասին: Երբ դեղահաբ ենք օգտագործում, ցավը չի թողնում, այլ ժամանակավորապես չի թողնում զգալ մեզ ցավը, բայց մեկ է, մի քանի օր հետո նորից ցավեր ես ունենում, ու այ, դրանք էն  ցավերն են, որ ժամանակին, իբր դե անցկացրել ենք, ու ես որոշեցի գլխացավերը հաղթահարել դասական երաժշտություն լսելով, քնելով: Դուք էլ փորձեք:

Մեկ-մեկ վախենում եմ մտածել, թե ինչից եմ վախենում ու հիմա հասկացա, որ վախենում եմ չհասկացվածությունից: Տեսեք հիմա էսպես խառն եմ գրում, ու իմ կյանքը, առօրյան էլ է էսպես դրսևորվում:  Կարող է`  շատ սիրուն երաժշտություն միացնեմ, հետո նստեմ ու սկսեմ նայել մի կետի ու շատ մտածել, հետո քնել ու առավոտ զարթնել էդ մտքերից ամենասարսափելի միտքը գլխումս: Վայ,  բա որ սե՞նց  լինի:

Նորից կապը կորավ, գիտեմ: Խոսեմ իմ սենյակի մասին: Հիմա կասեք` սենյակի մասին ի՞նչ պիտի խոսի: Ուղղեմ: Խոսեմ իմ սենյակի ու մամայի հարաբերությունների մասին: Իմ սենյակը գերլցված վիճակում է: Մի անկյուն չես գտնի, որտեղ մի բան չկա, ու տարօրինակորեն էն աղջիկների սենյակներից չի, որ շորեր են դարսված միայն: Չէ, գրքեր են, որ կարդում եմ, գրքեր են, որ կարդացել եմ ու պահել եմ, որ սիրած մասերն էլի կարդամ, ու շտեմարաններ, որոնց հետ հեսա-հեսա շփվելու եմ: Էջանիշներ են, նոթատետրեր` ամեն մեկը հատուկ ինչ-որ բանի համար: Մամայի մասին. մաման շատ է սիրում կոկիկություն, իսկ իմ սենյակում էդ չկա, ու ես գտա լուծման ձևը. ուղղակի թողեցի նույն ձևով, ու մաման սկսեց սենյակս համեմատաբար քիչ մտնել ու չնյարդայնանալ: Ինչևէ, ես սիրում եմ խառը, գունավոր, իրար վրա դարսված շատ բաներ, իսկ թե ինչպես էդ ձևը  պահպանել` արդեն ասացի մի քիչ վերևում: Խառը լինել սիրում եմ, չգիտեմ, գուցե խառը չի, ուղղակի ես եմ էդպես կոչում դա: Այսքանը:

susanna harutyunyan girq erkrord kiraki

Երկրորդ կիրակին ներառյալ

«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների 17.am կայքը հայտարարել էին Սուսաննա Հարությունյանի «Երկրորդ կիրակին ներառյալ» պատմվածքների ժողովածուի վերաբերյալ անդրադարձների մրցույթ: Մենք ստացել ենք բազմաթիվ անդրադարձներ, և մինչ ժյուրին կհայտարարի արդյունքները, դուք նույնպես կարող եք կարդալ և որոշել հաղթողներին:inesa zohrabyan

Կարծեմ մարտն էր, երբ մենք դասարանում նստած էինք, ու հայտարարեցին.

-Այսօր գրող Սուսաննա Հարությունյանն է գալու դպրոց:

Մենք միշտ ինչ-որ փոփոխություններ ենք ուզում, ահա, մշակութային գործիչները այցելում են դպրոցներ, և մենք սոված ու հոգնած գնացինք ստեղծագործարան նրան ու նրա գործունեությանը ծանոթանալու համար: Ես հարց տվեցի, թե ի՞նչն է ոգեշնչում իրեն, իսկ նա պատասխանեց, որ ոգեշնչման աղբյուրները հաճախ փոխվում են, ու կոնկրետ մի բան չի կարող նշել:

Ու սրանից որոշ ժամանակ անց 17.am-ի հայտարարությունը տեսա, շտապեցի ձեռք բերել  գիրքը ու սկսեցի կարդալ:

Իրականում պատմվածքների մասին իր այցելության ընթացքում խոսել էր, ու ամեն կարդալուց ես նորից հիշում էի իր մեկնաբանությունները դրանց առթիվ:

Իմ սիրելի ֆիլմերից մեկում հայրը աղջկան հարցնում է, թե ինչ հասկացավ այն գրքից, որը կարդում էր այդ պահին: Աղջիկը ի պատասխան սկսում է պատմել սյուժեն, և հայրը նորից է հարցը կրկնում, որպեսզի աղջիկը իր տպավորությունների մասին պատմի, ոչ թե սյուժեի:

Այս նույն ձևով ես եմ ուզում առաջնորդվել:

Նախ, պատմվածքներ կային, որոնք հատկապես շատ եմ հավանել: Ես ամեն գիրք կարդալուց յուրաքանչյուր նախադասություն պատկերացնում եմ` իր տեղանքով, ժամանակով` ըստ գրքի նկարագրության, և հաճախ գուշակում էի պատմվածքի ավարտը… Բայց արի ու տես, որ այդպես չէր ավարտվում, հաճախ զավեշտալի ավարտ էր ունենում, ու ավերվում էին իմ դրամատիկ կամ ողբերգական պատկերացումները դրա ավարտի մասին:

Իսկ ես հավանեցի ամենաշատը «Երկրորդ կիրակին ներառյալ» պատմվածքը: Մի քիչ ուշ էր, հասկացա, որ պատմվածքն ու գիրքը նույն անվանումն ունեն, զուգադիպություն է, որ հենց դա եմ շատ հավանել:

Ես հավանեցի հատկապես սա, որովհետև իր մեջ կար այն, որը հաճախ ես էլ եմ զգում` վերադարձի սպասում: Ու ես, սիրելի ընթերցող, չեմ պատրաստվում պատմել քեզ սյուժեն. ինչը, ոնց, ինքդ սկսիր կարդալ ու ասա, թե որը հավանեցիր ամենաշատը և ինչու՞:

Իրականում առաջին անգամն է, որ որևէ գրքի մասին փորձում եմ հոդված գրել: Ուզում եմ ասել, որ սկզբից դժվար էի կարդում, որովհետև փոքր չափերի գրքեր չեմ կարողանում կարդալ. աչքերս ու ձեռքերս կամակորություն են անում, բայց հետո, փաստորեն, ստացվեց, եթե հիմա կարդում ես սա: Եվ իրականում գիրքը իրականության գեղեցիկ, եզակի կողմերն էր ներկայացնում, իրադարձություններ, որոնք շատերի համար մանրուք են երևի, իսկ հեղինակը դրանց մի այլ համ ու հոտ է տվել: Շարքից անսպասելիները հատկապես շատ սիրեցի, որովհետև իմ վառ պատկերացումները քարուքանդ էին լինում այնպիսի վերջաբանով, որ նույնիսկ չէի պատկերացնի: Ես հասկացա, որ պետք է կարդանք  21-րդ դարի հայ արձակը, ու գնահատենք միշտ: Եվ ինձ համար հոյակապ մի հատված.

«Արևն ընդամենը երկնաքար է, եթե, իհարկե, արև չլիներ և բոց չլիներ: Սիրտն ի՞նչ է` մսակտոր, եթե սիրտ չլիներ և իմը չլիներ: Այսպես դաղում էին արևն` աշխարհը, սիրտս` ինձ, ու ես ամեն  ինչ քաղաքում թողած գնում էի: Գնում էի այն հույսով, որով բեդվինները  կտրում են անապատը, նավերը դուրս են գալիս նավահանգստից, աստվածները գալիս են հող, կամ մարդիկ սլանում են երկինք, հույսով, որ այնտեղ իրենց բաժին ինչ -որ բան կա»:

inesa zohrabyan

Իմ 17.am-ը 5 տարեկան է. Ինեսա Զոհրաբյան

2017 թվականն էր, երբ  միացա 17.am ին: Իսկ այսօր լրանում է 17-ի հինգամյակը:

Իրականում չեմ հիշում, թե ինչպես ցանկություն առաջացավ միանալու, բայց զգացողությունները ` առաջին հոդվածս տեսնելու, դեռ վառ են: Սա այն հարթակն  է, որտեղ քո, քո շրջապատի պատմությունները, կարծիքները, հուզող խնդիրները տեղ են գտնում, ու դու կարողանում ես կիսվել դրանցով: Ինձ համար ամենագեղեցիկ պահերից մեկը այսպիսի բովանդակությամբ նամակներ ստանալն  է. «Իսկ ինչպե՞ս մենք էլ միանանք»:

Ես գիտեմ միայն մի բան. 17 տարեկանում ես գրում եմ 17.am ի մասին  և ուզում եմ ասել, որ ազդեցությունը շատ մեծ է, իհարկե, դրական ազդեցությունը, մեծ է ընթերցողների վրա, մեծ է ինձ վրա, և մեծ է, երբ կարդում ես քո հասակակիցների (կամ չհասակակիցների) հուզող ու ոգեշնչող պատմությունները:

Շնորհավորում եմ տասնյոթցիներին` թղթակիցներին, մեր հոդվածները խմբագրողներին, մեզ միշտ ուղղորդող տիկին Ռուզանին և բոլորին, ովքեր կապ ունեն 17.am ի հետ: Իսկ ով դեռ չի միացել, կոչ եմ անում միանալ ու վայելել այս հարթակը, ոչ միայն հոդվածեր գրելու, այլ նաև նոր ընկերներ, հնարավորություններ գտնելու ու հմտություններ ձեռք բերելու հարթակը:

Շերտավոր գարուն

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Գարունը եկել է: Իսկ ինչո՞ւ, ինչո՞ւ է եկել:

Նախ օրերը երկարելու համար, որ ես ու ինձ պես շատերը առավոտվա մռայլությանը չխաբնվեն ու քնած մնան մինչև կեսօր…

Եկել է, որ ամեն առավոտ լսենք տրակտորների ու էլեկտրական սղոցների ձայնը: Գարունը եկել է, որ յոթ-ութ ամիս չորացած առուն ջրով լի նորից քչքչա: Գարունը եկել է, որ մենք մեզ հաշիվ տանք, որ շուտով էս դասարանն էլ կավարտենք:

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Գարնան պատճառները պիտի սիրես, ու ես շատ եմ գնահատում, որ ապրում եմ մի երկրում, որն ունի եղանակների բազմազանություն: Իմիջիայլոց, եղանակը ցույց է տալիս, որ գարունն էլ է շերտավոր, քիչ-քիչ բացահայտվում է` գիժ մնալով:

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսսա Զոհրաբյանի

Իսկ գյուղամիջյան գլխավոր ճանապարհին արդեն ամեն առավոտ սպասում են ավտոբուսի, ոչ թե քաղաք գնալու, այլ դաշտեր` աշխատանքի, օրավարձով, սիրուն գլխաշորով կանայք, ու իրենց դեմքը արևից պաշտպանել ցանկացող ու մորուքավոր տղամարդիկ: Բա, գարուն է: Մենք էլ ծաղկենք ու գունավորվենք կրկին:

Կրթական հեղափոխության շաբաթ

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Փետրվարի 4-12-ը Հնդկաստանում մասնակցում էի Kids Education Revolution կրթական շաբաթին: Նպատակը մեկն էր՝ համախմբել աշակերտներին և ուսուցիչներին տարբեր երկրներից և քաղաքներից, և փորձել «վերապատկերացնել» կրթությունը: Երբ իմացա, որ ընտրվել եմ, շատ ուրախացա և անհամբեր սպասում էի թռիչքին: Եկավ այդ օրը: Առաջին անգամ մեկնելու էի երկրից ու մեծ սպասումներ ունեի: Ինքնաթիռով թռչելը, ականջները փակվելն ու գերհոգնած լինելը նոր էին ինձ համար: Երբ հասանք Մումբայ, ժամային գոտին էլ փոխվեց, ու բոլորին ծանոթ մշակութային շոկի փոխարեն մենք ավելի շատ տարանք եղանակային և ժամային շոկ:

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Օրերը շատ հետաքրքիր էին անցնում: Հնդիկ, մեքսիկացի, ռուս, ամերիկացի աշակերտներ, մենթորներ ու հիանալի կազմակերպչական թիմ: Հնդկական և հայկական պարեր, բանավեճեր, քննարկումներ, հայերեն բառերի դասավանդում մեր հնդիկ ընկերներին ու շատ-շատ կծու ու բազմազան ուտելիքներ, խաղեր ու ինքնաբացահայտման օրեր․ ահա, սրանցով էին լցված մեր օրը: Հնդիկները շատ բարի էին, ընկերասեր ու հյուրասեր, մենք շատ նմանություններ գտանք մեր կենցաղներում:

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Բայց ծրագրային վերջին երկու օրերը ամենասպասվածն էին: Գագաթնաժողով, որին մասնակցում էին 500 և ավելի ուսուցիչներ և աշակերտներ միևնույն հարթակում, քննարկում էին կրթական հարցերը և փորձում նոր մեթոդներ գտնել ու կիրառել կրթական համակարգը փոփոխելու համար: Այս վերջին երկու օրերի ընթացքում հատկապես հասկացա, որ կրթական խնդիրները իրոք շատ նման են ու կարող են ունենալ լավ լուծումներ, ուղղակի պետք է ժամանակ և տրամադրվածություն: Իսկ ամենավերջին օրը այցելեցինք Aatman academy, որտեղ աշակերտներին պատմեցինք մեր երկրի, մշակույթի մասին: Իսկ թե ինչպես էին նրանք փորձում գտնել Հայաստանը քարտեզի վրա, ֆիքսեց իմ տեսախցիկը:

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Այս օրերը տպավորիչ և անմոռանալի էին ինձ համար: Ես տեսա ապագան կերտողներին, լսեցի հիանալի գաղափարներ, ձեռք բերեցի զանազան հմտություններ, որոնք համոզված եմ, որ կիրառելու եմ, ոգեշնչվեցի ու հիմա պատրաստ եմ բերելու իմ բաժին փոփոխությունն իմ շրջապատում:

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Ճանապարհորդության՝ փոքրիկ տուրերի մասին

Մենք քիչ ազատ ժամանակ ունեինք, բայց այս ընթացքում հասցրինք Մումբայի հյուսիսից գնացքով հասնել հարավ ու մի քանի վայրեր այցելել: Այցելեցինք այն տունը, որտեղ ապրել է Մահաթմա Գանդին, տեսանք Հնդկական օվկիանոսի անսահման գեղեցիկ մայրամուտը ու մայրամուտի տակ՝ բարձրահարկ շենքերը:

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը` Ինեսա Զոհրաբյանի

Տեսանք նաև այն լվացքատունը, որտեղ աշխատում են 5000 մարդիկ: Եղանք Gateway of India-ում, տեսանք շատ շքեղ շինություններ և իհարկե, հնդկական հարսանիք, որին միայն ֆիլմերից էինք ծանոթ: Իրականում այն ավելի ուրախ էր ու աղմկոտ: Չնայած շատ աղմուկին ու աղտոտվածությանը, որոնք ես տանել չեմ կարողանում, ես սիրեցի Հնդկաստանը: Հուսով եմ՝ նորից բախտ կվիճակվի լինել այս երկրում:

Inesa Zohrabyan aragacotn

Հետտոնական մտորումներ

Արդեն տոները ավարտվեցին, և մարդկանց աշխուժությունն էլ նվազեց: Գիտե՞ք, այս տարվա առաջին օրերին զարմանում էի, երբ մեր մի քանի հյուրերից լսում էի, որ այս ամանորյա եռուզեռը դարձել է իմաստազուրկ: Այն ժամանակ, երբ այսպիսի ճոխ սեղաններ չեն կարողացել պատրաստել, ամեն ինչ ավելի համ ու հոտով է եղել, իսկ հիմա ամեն ինչ չափազանց շատ է ու հաճախ նաև ավելորդ: Հարցուփորձի ընթացքում էլ հասկացա, որ այս ձևականությունները, հաճախ նաև մրցավազքը հենց մենք ենք ստեղծել: Դե իհարկե, երևի դժգոհ ենք եղել չրեղենից, պասուց տոլմայից, ընդեղենից և որոշել ենք ավելացնել սեղանը լցնելու, հաճախ նաև սեղանի վրա խցկելու այլ ուտելիքներ: Իմ կարծիքով մեր մեջ ավելի շատ պետք է ներարկվի գնահատելու, միմյանց երջանկացնելու ու նվերներ տալու ավանդույթը: Այս վերջինը քաղաքում ավելի շատ է իրականացվում, քան մարզերում:

Իհարկե տոնական սեղան էլ է պետք, բայց չափավոր և համեստ` առանց պարտքերի ու վարկերի:

Տոներն ավարտվեցին, պարտքերն ու վարկերը շատացան: