Պատրաստվում եմ քննությունների։ Ամեն ինչ պատրաստ է, ես սովորել եմ 90 հարց։ Ընտիր է, շատ լավ կպատասխանեմ։ Մի րոպե… Ահ, էլի էս «աքասիաների շուքը» մնաց։ Մի 4 օր վերցնում եմ գիրքը, ժամերով կարդում, հասկանում եմ, որ երբեք չեմ սիրի էս աքասիաները, դնում եմ մի կողմ ու քնում։ 15 օրվա ընթացքում չկարողացա սովորել այդ բանաստեղծությունը։ Վերջին օրն է ու ես դեռ չեմ սովորել։ Նստեցի, որ սովորեմ, մեկ էլ մայրս եկավ, թե բա՝ հո 90-ի միջից էդ մեկը չի՞ ընկնի։ Գոնե սկսեմ ուրիշների ասածը լսել, դրեցի ու սկսեցի ասմունք լսել: Մեկ էլ էլի հայտնվեց մայրս: Այս անգամ էլ ասաց, որ իզուր չտանջվեմ։ Հազիվ սովորեցի առաջին երկու քառատողը։ Լավ, էլ չեմ սովորում։
Եկավ գրականության քննության օրը։ Տանից դուրս գալուց մամյրիկին սպառնացի՝ եթե էդ անգիրն ընկած լինի, մինչև գալս տնից գնա։
Դե, ես արդեն դպրոցում եմ։
-Առաջին երեք համարձակները,- ասաց իմ շատ սիրելի ընկեր Խաչատրյանը։
Վստահ քայլեցի, առանց վախենալու ու մտածելու։
-Մենակ էն աքասիաները չընկնի,- բոլորը ծիծաղեցին, բայց ես գիտեմ իմ գլխի գալիքը։
Հիմա ես քաշել եմ տոմսը ու սփրթնել։
-Կլինի՞ ես հինգ հատ տոմս պատասխանեմ։
Էլ չկարողացա ինձ զսպել ու սկսեցի լացել, որովհետև այդքան չարչարանքս մի բանաստեղծության պատճառով ջուրն ընկավ։ Չէի մտածում էն մյուս հարցերի մասին, ոովհետև անգիր գիտեմ բոլոր հարցերն իրենց վերլուծությամբ։ Աստված ջան, այդքա՞ն էլ անբախտ։ Դուրս եկա քննությունից ու զանգեցի մայրիկիս, զգուշացրեցի, որ տնից գնա։
Հիմա ես մտածում եմ, եթե ինձ ակացիաներ նվիրեն, կտամ նվիրողի գլխին։
Է՜, Միսաք Մեծարենց… Բա դա անելու բան է՞ր։ 20 ստացա, բայց այդ անգիրը երբեք չեմ կարդա։
Ժողովուրդ, վերջ տվեք լոտոներին ու քննությանը պատրաստվեք: