mane. minasyan

Բարև, իմ 20+1

Ողջույն, բարի լույս կամ բարի երեկո, իմ ծանոթ կամ էլ դեռ անծանոթ ընթերցող։

Ես չգիտեմ, թե դու այս պահին  որտեղ ես գտնվում, ինչպիսի տրամադրություն ունես կամ ընդհանրապես, հավես ունե՞ս նյութս կարդալու թե չէ, բայց ես հենց հիմա ապրում եմ իմ կյանքի 20-րդ գարնան վերջին ժամերը և ուզում եմ 20-ս ամփոփել հենց քեզ հետ, հենց քեզ պատմելով։

Եթե ասեմ, որ սա ինձ համար գլխապտույտ լավ, կամ ընդհակառակը, վատ տարի էր, հաստատ կստեմ։

Գիտեք, երբ 10+10 տարիքում ես գտնվում, կարծես մի 10-դ լրիվ ուրիշ մարդ լինի, մյուսը՝ լրիվ այլ։

Լավ, եկեք ամփոփենք։ Ես արդեն մի քանի տարի շարունակ, իմ ծննդյան նախորդ գիշերը չեմ կարողանում քնել։ Պառկում եմ, վերցնում համակարգիչս ու հերթով անցնում ապրածս բոլոր օրերով, ամփոփում,գրում, վերլուծում ու փորձում հաջորդ տարի հետս տանել միայն դրականը, լավը, բարին։

20-իս, եթե անկեղծ, շատ էի սպասել։ Դեռ մի քանի ամիս առաջ ընկերուհուս հետ պլանավորել էինք, թե ինչպես ենք նշելու 20-ամյակս, գույները որոշել, բայց, կորոնավիրուսը ուրիշ գույներ բերեց։

Կարանտինային ծնունդիցս դժգոհ չեմ, կարանտինային իրավիճակից՝ ևս։

Կարանտինի ընթացքում ես 20-ում հասցրի ստեղծել իմ բրենդը՝ Mann’s Cake-ը, որը հրուշակեղենի փոքրիկ աշխարհ է, որտեղ ես պարզապես իմ հանգստությունն եմ գտնում։ Շուտով, իմ 21-ից հետո՝ ապրիլի 21-ին, այդ փոքրիկ աշխարհը կապրի իր կյանքի առաջին ծնունդը։ Իր մասին ավելի մանրամասն հետո կպատմեմ ձեզ։

Կարանտին, առցանց դասեր, քննություններ, չեմ ասի սա այն էր, ինչի մասին երազել էի, բայց սա մի ժամանակաշրջան էր, որը թույլ տվեց ինքնակատարելագործվելու, նոր ծրագրեր մշակելու ու առաջ գնալու։

Ամռանը ես ընդունվեցի մասնագիտական աշխատանքի։ «Ա1+» լրատվականում ես հասցրի սովորել շատ, հմտանալ լրագրության մեջ։

Սեպտեմբեր ամսին, երբ փորձում էինք վերադառնալ բնականոն կյանքի, պատերազմը փոխեց բոլորիս կյանքի հունը․․․

Սեպտեմբերի 28-ից ինձ ու ընկերներիս շատ պատասխանատու գործ էր վստահվել։19 համայնքի պարենատան աշխատանք էինք համակարգում, փորձում ապաստարան գտնել Արցախից եկած բնակիչների համար։ Սա իմ կյանքում մի փուլ էր, որը թույլ տվեց բացահայտել ինքս ինձ, շրջապատս, մարդկանց․․․

Գիտե՞ք, ես կարծում եմ, որ պատերազմի օրերին ներքին պատերազմի մեջ էինք բոլորս։

Մեկ-մեկ ես համոզվում եմ, որ ոչինչ հենց այնպես չի լինում կյանքում։ Պատերազմի օրերին մենք չէինք մտածում ինչպիսի տեսքով դուրս կգանք տանից ու կվազենք պարենատուն, չէինք մտածում, թե մեր արտաքինը ինչպես կընկալվեր դիմացինների կողմից։ Ու գիտե՞ք, երևի հենց այդ օրերին հասցրինք ճանաչել հոգիներ․․․ մարդկային ամենապարզ ու անկեղծ հոգիներ։ Առանց շպարի, առանց արտաքին տվյալների։

Պատերազմը մեզանից խլեց շատ․․․ Բայց չեմ ուզում այսօր խոսել կորստի մասին։ Սկզբում ասացի, չէ՞, որ հաջորդ տարի ինձ հետ տանում եմ լավը, դրականը։ Սա իհարկե չի նշանակում, որ ես մոռանում եմ կատարվածը, չէ, պարզապես ուզում եմ կյանքիս հաջորդ գարունը լուսավոր ու պարզ գույներով սկսել։

Պատերազմի ընթացքում՝ իմ 20-րդ աշնանը ես հանդիպեցի մարդու, ում նվիրեցի սիրտս՝ անմնացորդ։ Ներեցեք, չեմ սիրում մանրամասն խոսել անձնական կյանքից, սակայն ամփոփելով 20-ս, չէի կարող չխոսել այս ամենի մասին։ Խնդրում եմ այլ հարցեր չտալ։

Պատերազմից հետո բոլորս ինչ-որ չափ կիսատ, ինչ-որ չափ անգույն, սակայն շարունակեցինք ապրել։

Դեկտեմբեր-հունվարը բավականին ծանր ամիսներ էին իմ կյանքում։ Ավարտական կուրսում գտնվել, հանձնել բարդ քննություններ, բայց սա էլ հաղթահարեցինք։

20-նն ինձ համար մի տեսակ պայքարի տարի էր։ Պայքար ինքս իմ դեմ։ Հաղթանակ ինքս ինձ։

Շնորհակալ եմ յուրաքանչյուրին, ով 20-ում թեկուզ մեկ տող կյանքի դաս տվեց ինձ։ Դա կլինի վատ թե լավ դաս, այնքան էլ կարևոր չէ։ Կարևորն այն է, որ կարողանամ 21-ում կիրառել այդ դասերը՝ սխալներից հեռու մնալու համար։

Բարև իմ 20+1։ Եղիր լուսավոր, եղիր դրական, եղիր փոփոխություն։ Կհանդիպենք կյանքի մեկ այլ խաչմերուկում։