Բարև, ինձ քո մի մասնիկը չհամարող աշխարհ։
Իմ ու քո ճամփաները երբեք չեն հատվում, պատճառը, երևի, քեզ հակառակվելն ու տարբեր լինելն է։
Բոլորից տարբերվել ինձ դու ես սովորեցրել։
Դու ինձ մենակ թողեցիր էս ամբոխի մեջ, իսկ որպես նվեր` խիղճ տվեցիր, որ արդար լինեմ, ու քեզ երբեք չդատեմ։
Դու ինձ ոտքեր տվեցիր, որ ամուր կանգնեմ, բայց թևերս փորձեցիր կոտրել, որ էդ ցավից ծնկեմ ու ծնկած ապրեմ, քո ենթական լինեմ, բայց չստացվեց, դրա համար էլ դու ինձ քո մի մասնիկը չհամարեցիր։
Ինձ միտք ու արդարություն տվեցիր, իսկ հետո, քո աշխարհի մարդկանց անարդար դարձրիր ու թողեցիր, որ ես մենակ պայքարեմ ու հանձնվեմ, բայց չհանձնվեցի, դրա համար էլ քո մի մասնիկը չդարձա։
Դու ինձ սիրտ տվեցիր, որ սիրեմ, իսկ հետո, սրտիս համար, քո մեծ աշխարհից, ընտրեցիր մեկին, ով անհասանելի էր, անիրական։ Դու ուզեցիր սիրտս կոտրել, բայց չստացվեց, դրա համար էլ, ես քո մի մասնիկը չդարձա։
Հիմա, ես ու դու հավերժ պայքարի մեջ ենք: Էս պայքարում ես կամ հաղթող եմ, կամ պարտվող։ Եթե անգամ պարտվեմ, հիշիր, որ ինձ մինչև վերջ հանդուրժելու ես, ու համակերպվելու իմ տարբեր լինելու հետ, որովհետև ես երբեք քո մի մասնիկը չեմ լինելու։