Երբ ես փոքր էի, միշտ երազում էի ունենալ եղբայր, ցանկալի էր փոքր, որ նրան սովորեցնեի տարբեր ու հետաքրքիր բաներ: Ես ունեի խաղալիքներ, ունեի զարմիկներ` քույրեր և եղբայրներ, բայց ուզում էի ունենալ եղբայր, որը միշտ կքներ իմ կողքին: Մինչ եղբորս ծնվելը հայրս մեկուկես տարով մեկնել էր Միացյալ Նահանգներ, և դրանից հետո ես և մայրս մնացինք տանը մենակ:
Գարնանը` ապրիլի 19–ին առավոտյան ես արթնացա տատիկիս տանը, որը գտնվում էր մեր տան ներքևի հարկում: Ես հարցրեցի.
-Ես ի՞նչ եմ անում այստեղ, և ուր է մաման:
Տատիկը պատասխանեց.
-Մամադ հիվանդանոցում է, ու ծնվել է Բորկան:
Ես շատ ուրախացա և սկսեցի պատկերացնել, թե ինչպես ենք խաղալու միասին:
Երկու օր հետո մենք գնացինք մայրիկին և Բոկային բերելու: Բոկան ավելի փափուկ էր, քան իմ փափուկ խաղալիքները, և ավելի խելոք, քան յուրաքանչյուր երեխա:
Բայց հիմա նրա հետ շատ դժվար է: Նա ինձ չի լսում, և մենք հաճախ վիճում ենք իրար հետ, բայց հետո հաշտվում: Մենք միշտ միասին բոլոր անլուծելի խնդիրներից դուրս ենք գալիս միասին և ուրախացնում մայրիկին:
Օրինակ, մի անգամ Ծաղկաձորում ես և եղբայրս գնացինք փոքր ձորում զբոսնելու: Մենք այնքան էինք տարված զբոսնելով, որ չէինք զգացել, որ շատ ենք հեռացել: Հետ գնալիս մեր ճանապարհը փակել էին փշոտ թփերը: Հետո հասկացանք, որ մոլորվել ենք, բայց Բոկան փայտ գտավ, և այդ փայտով մենք սկսեցինք մեզ ճանապարհ բացել և վերջապես դուրս եկանք: Վտագավոր էր, բայց արկած էր: Բոկայի հետ ես միշտ կգնամ դեպի նոր արկածներ: