-Գեղեցիկ եք:

-Շնորհակալություն:

Հըմ… Շնորհակալությո՞ւն, իսկ ես կարծում եմ, որ բնությունը պետք է կարմրի ու ասի շնորհակալություն քո փոխարեն, մի քիչ էլ, հնարավոր է, պլաստիկ վիրաբույժը: Ինչքանո՞վ ենք պատասխանատու մեր արտաքինի համար, ինչո՞ւ ենք շնորհակալություն հայտնում այնպես, կարծես մենք ենք մեզ քանդակել:

Բայց չէ… Վիճիր ինձ հետ, մարդու սանրվածքը, ոճը, ֆիզիկական մարզվածությունը և նույնիսկ շպարը մարդուն կարող են գեղեցիկ դարձնել, չէ՞… Հա… Թե՞` չէ… Եսիմ:

-Ես մենակ սիրուն աղջիկներին եմ տրանսպորտում տեղ զիջում,- ասաց մի տղա: Դու տղա ես, կարդում ես, ժպտում ու քեզ բռնացնում այն մտքի վրա, որ ՝ դու էլ:

Բոլորս՝ դասը անգիր արած աշակերտի նման, ասում ենք, որ ամենակարևորը «հոգու գեղեցկությունն է», ու այդ նույն դասը անգիր արած աշակերտի նման, ում երբ ընդհատում են, մոռանում է, թե որտեղից պետք է շարունակեր և ինչ ասեր, մենք էլ մոռանում ենք «հոգևոր գեղեցկության» մասին, երբ հանդիպում ենք արտաքին գեղեցկության: Միանգամայն բնական է: Ես էլ եմ այդպիսին: Ափսոս հոգու տրանսպորտներ չկան, որ տղաները տեղ զիջեին հոգով գեղեցիկ աղջիկներին:

-Դուռը բացում եմ, որ աղջիկները անցնեն, ով պետք չէ՝ հարյուր անգամ շնորհակալություն ա ասում, ով պետք ա՝ չի ասում,- ասաց տղա ընկերներիցս մեկը:

Հիմա ուզում եմ նրան ասել, որ աղջիկներին, դե նրանց էլի, ով պետք է շնորհակալություն հայտներ, բայց չեն ասում, երևի հաճախ են զիջում, հոգնել են շնորհակալություն ասել, իսկ «ով պետք չէ»-ների համար փոքրիկ ուշադրությունն էլ ուրախալի է:

Կարդում ու մտածում ես, երբ դուռը բացում են, շնորհակալություն հայտնե՞ս, թե՞՝ ոչ… Երևի ուզում ես նաև վերհիշել, թե քանի անգամ են քեզ տրանսպորտում տեղ զիջել…