Գիշերը մարդկանց բաժանում է երկու խմբի՝

1. Քնող և հանգստացող մարդիկ,

2. Զբոսնող և զվարճացող մարդիկ:

Ես պատկանում եմ առաջին խմբին, քանի որ ամբողջ օրը զբաղված եմ աշխատելով, սովորելով և երեկոյան այնպես եմ հոգնում, որ քայլելու կամ փողոցի գիշերային լապտերների ու ասֆալտին քսվող լռության համար ժամանակ չի մնում:

Գիտեք, ես ինչ եմ մտածում գիշերվա մասին: Գիշերը արծաթե տանիքով տուն է, ուր անվերջ երազներ են հյուսվում այս կամ այն մարդու համար: Հրաշալի է, չէ՞, ապրել մի կյանքով, որտեղ երազներ կան ամպերից կախ, փողոցում լապտերներ կան չմարող: Հետո հասկացա, որ գիշերը մարդկանց չի բաժանում խմբերի, ու թեև դուք ինձ նման քնում եք շատ շուտ ու չեք հասցնում նայել երկնքին, միևնույն է, դուք ապրելու եք գիշերը այնպես, ինչպես ապրում են չբացահայտված մոլորակների երազները:

Ոմանք էլ սիրում են անձրևը, որն իր հետ երկիր է բերում ծիածանի գույները: Բայց ես նախըտրում եմ անձրևը գիշերով, երբ կաթիլները երկինքն են բերում երկիր: Ամբողջ երկինքը կուտակվում է հոգումդ: Ինչո՞ւ չապրել այդ երկնքով, ինչո՞ւ չժպտալ, երբ շուրջդ աստղերի բույրով գիշերն է սփռված:

Հ.Գ. Շատ ռոմանտիկ ստացվեց…