Ruben Nersisyan

գիշեր է

***

գիշեր է,

կանգնած ես

պատուհանի դիմաց.

աչքերիդ առաջ

մեռնում է երեկը`

անձայն գոռալով,

ոռնալով

ցավի

ու

կյանքի համար։

աչքերիդ առաջ

դողում է ներկան`

տոկուն թմրությամբ,

վերջին ցոլքի պես

պարզ,

հանդարտ։

միայն թե`

չկա վաղը,

չքացած ու ցմքած է այն,

կամ կգա,

կամ սոթ կտա,

կընկնի սառած ասֆալտին,

ինչպես թռչունը այլ ուղի բռնած,

որ փետրաթափ եղավ։

ու կսատկի,

կսատկի

ձմռան վերջին օրը`

լուսաբացը

չտեսած։