ԱՅՍՈՒՀԵՏ ԱՊՐԵԼ

բանաստեղծությունների շարք

***

Քնել է քաղաքը.

էլ չի լսում ոտնաձայներս, որոնք չեն լռել

եվ շարունակում են աղմկել այս խորթ,

միևնույն ժամանակ, համրացած մայթերում

 

մարել են բոլոր լուսարձակները,

որ էլ չտեսնեմ շենքերի պատերին թաքնված,

սուսուփուս, անտաղանդ հայացքներով օժտված,

մենության դատապարտված,

քայքայման շեմին կանգնած նկարները:

 

Մեռել է քաղաքը

եվ չի ընկալում շշուկը սրտիս, որը թելադրվում է  ու գրվում`

այս փողոցների արհեստական ծառերին.

մի մատ խորքից,

ցնորված մեծատառով,

խորդուբորդ շեշտադրությամբ,

ու մեղսական գրչի` թանաքի թողած բազմակետով։

***

Չ(մարդկանց)

օյ, թե ասեմ` ատում եմ ձեզ սուտ կլինի,

սուտ կլինի նաև, որ սիրում եմ,

դուք էս երկուսի արանքում ընկած կետն եք

(յուրահատուկը, եզակին),

որը չունի որևէ պատկանելիություն ինձ համար

(ձեզ համար չգիտեմ, չգիտեմ…)

ձեր մեջ արվեստ կա՞- երևի, գուցե կամ իհարկե

(տոնայնության խիստ տատանումներով, առանց հստակության)

բայց ձեր մեջ նաև կաք դուք, ինչը ամենանողկալին է

երևի դրանում է կատարվում ամբողջ դրաման.

խաղը` անբացահայտ իրերի,

պահերի, իրողության,

որը ոչինչ է, որովհետև բոլորիդ էլ սպասվում է պարտությունը-

բաժանումը,

ցավը,

հեռվացումը ինքներդ ձեզանից

նախօրոք երազած բաները, որոնք հեքիաթ կմնան

ատելությունը

հոշոտելու և հոշոտվելու խիստ տարբեր, բայց այնուամենայնիվ` ունակությունները,

մահը կամ դրա նման մի բան ընդունելը.

ուստի, սիրելիներս, սթրվեք մի քիչ, ընդամենը…

մերսի։

***

Ուրեմն`

 

այսուհետ թողնել ինքդ քեզ հանգիստ.

պառկել անկողնուն` հոգնածի պես,

հոգնածի պես չծամել հացը,

ընդունել, որ հոգնած ես վաբշե,

միացնել երգը` ջազ, դասական, ռոք կամ չգիտեմ էլ ինչ,

մոռանալ բոլոր լավ ու վատ բաները,

երազել հաջորդ կյանքերի մասին,

նրանց մասին, որոնք չեն գա էդպես էլ.

 

խմել գինի. սպիտակ-փափուկ կամ էլ չոր-կարմիր,

փակել բոլոր ախմախ գրքերը`

դասական կամ ժամանակակից, կապ չունի,

մեկ-մեկ հայացքը ուղղել հայելուն

ու ժպտալ ապուշի պես ինքդ քեզ,

քեզ ինքդ համարել ամենակարևոր մեկը,

սիրել մարմինդ, հոգիդ, բոլորից տարբերվող կեցվածքդ,

խոստովանել, որ էդքան էլ ստացվածը չես լավ ընկեր լինելու համար, առհասարակ` լինելու համար,

բայց այնուամենայնիվ`

պարել գժի պես անձրևի տակ,

ոտքերի տակ ճզմելով ծխած ու կիսատ թողած սիգարետը,

չպլանավորելով վաղվա օրը ոչ մի ձև,

շարժառիթներ չփնտրելով ինչ-որ մեկի հետ խոսելու համար,

չմտնելով ռոմանտիզմի փորած ծակերը,

այլ լինելով շարժման մեջ,

մինչև հաջորդ փոխադրում` հանգստյան էտապ.

 

այսուհետ ապրել,

պըրծ, ուրեմն։

***

գիշեր է,

կանգնած ես

պատուհանի դիմաց.

աչքերիդ առաջ

մեռնում է երեկը`

անձայն գոռալով,

ոռնալով

ցավի

ու

կյանքի համար։

աչքերիդ առաջ

դողում է ներկան`

տոկուն թմրությամբ,

վերջին ցոլքի պես

պարզ,

հանդարտ։

միայն թե`

չկա վաղը,

չքացած ու ցմքած է այն,

կամ կգա,

կամ սոթ կտա,

կընկնի սառած ասֆալտին,

ինչպես թռչունը այլ ուղի բռնած,

որ փետրաթափ եղավ։

ու կսատկի,

կսատկի

ձմռան վերջին օրը`

լուսաբացը

չտեսած։

 

 

էսօր քայլում եմ,

վաղը հեծանիվ կվարեմ,

մյուս օրը կվազեմ,

բայց չեմ կանգնի։

ինձ փոքրուց սովորեցրել են,

որ կանգնելը հարցի լուծում չի,-

«վատ երևույթ է,

բայց ոչ պատժելի»։

ես պիտի ընտրեմ,

տնտղեմ,

պրպտեմ

ու հիշեմ,-

«դա իրավունք է,

և ոչ պարտականություն»։

միայն վատ կլինի փողոցների վիճակը,

կհոգնեն

ամեն օր ինձ լսելուց,

կզզվեն ինձնից,

իսկ ես նրանց շատ եմ սիրում,

իսկ ես շատ մոտ եմ նրանց հետ

ու ամեն գաղտնիք

պատմում եմ պարտադիր։

էսօր քայլում եմ,

վաղը հեծանիվ կվարեմ,

մյուս օրը կվազեմ,

էն մյուս օրը կհոգնեմ,

կգնամ տուն,

(հաստատ կգնամ)

ու

կքնեմ

բազկաթոռի մեջ նստած,

և այդ պահից սկսած`

ես ավարտած կլինեմ իմ դերը,

իրավունքը, որ անվանել են պարտք,

իսկ բառերը, որ նեղացրել եմ վաղուց`

կհեռանան անդարձ,

ու ես ոչինչ կլինեմ,

ու առավոտը կգա հաստատ,

ու փոփոխություն չի լինի

(վստահ եմ,

նույն նստարանը,

նույն կատուները,

նույն աղբամանները,

նույն նույնը)

ու…

ու վերջ։