Roza Harutyunyan vayots dzor

Գնո՞ւմ ես

Գնում են, հարցնում եմ՝ ինչի՞ եք գնում, ասում են՝ դու փոքր ես: Գնում են, հարցնում եմ՝ ինչնե՞րդ է պակաս, ասում են՝ չես հասկանա: Գնում են, ասում եմ՝ չեք կարոտի՞, ասում են՝ քո գործը չի:

Համ հասկանում եմ, համ էլ՝ չէ: Անապահով ընտանիք լինի՝ թող գնա, կասեմ՝ լավ չեն ապրում: Բայց դու ինչի՞ ես գնում: Դուռդ ինչի՞ ես փակում: Բա հարևանիդ մասին մտածե՞լ ես, որտե՞ղ պիտի «կոֆե» խմի: Մտածե՞լ ես նորություններն ու մեջի եղած հիասթափությունը ում պիտի պատմի: Էգոիստ ես, էլի:
Հիվանդություն է, ու դրսի աշխատանքն էլ փռթած մածուն է երևում: Դե, եթե փռթած է՝ գնա կեր, ինչ ասեմ: Էստեղ քեզ հարիր չի շինարարություն անել, գնա փողոց մաքրիր: Դրսացավ ենք կպել, պիտի ուրիշի մոտ աշխատենք ու ուրիշի երկիրը շեն դարձնենք: Հետո էլ կասեն՝ գնում են ու քաղաքացուն հավասար իրավունքներ պահանջում: Բա իրենց ստեղծածն է, էլ ո՞ւմ տան իրենց իրավունքները: Հայի սովորույթ է` դարերից եկած: Պիտի միշտ տանջվենք, որ պատմության էջերում գրեն՝ հայը աշխատասեր ազգ է: Մեզ դուր է գալիս ուրիշի երկրի տերը լինելը: Ձեզ թուլացրեք, մեկ-մեկ ծուլացեք, որ ամեն աշխատանք կատարելու համար հեշտ տարբերակ գտնեք: Տարածված ու ծեծված խոսք. «Հայաստանը ոչ մի տեղ չնայող պատուհան է»: Հա, հասկացանք, լսել ես, դուրդ եկել է, մտածում ես՝ իմաստուն խոսք է, որովհետև հասարակությունն ընդունում է այդ հասկացությունը, որովհետև քեզ համար հասարակության կարծիքն է կարևոր: Ռուսաստանում պատուհանները դրած, պատրաստ քեզ են սպասում: Ռուսաստանում պատուհանները գալիս ու լվանում են նախագահները, իսկ մեզ մոտ՝ չէ: Պատուհանիդ առաջ դուռ բացիր ու մի սպասիր, որ ես իմ հաջողությունը կտամ քեզ:

Ես նախանձ չեմ, բայց չեմ տա: