Քունս չի տանում… 22:48, մտածում եմ նյութ գրեմ… Հետո, բայց ինչի՞ մասին գրեմ…
Հա, գիտեմ, որ թեմաները կարելի է գտնել, բայց հիմա էս պահին, ինչի՞ մասին կարելի է գրել…
Դե, երևի հայկականի ու հայի՞, կամ ասենք՝ տարակարծության… Երևի քրոջս մասի՞ն, հը՞ն…
Չկողմնորոշվեցի:
Մտածեցի՝ (ասում եմ, ու խաբում ինքս ինձ, որովհետև ոչ մի բան էլ չմտածեցի)։
Վաղը դասի եմ… Երևի շատերդ եք դասի: Լավ է, քնեմ։
Բայց չի ստացվում է, պիտի մի բան գրեմ: Վերջ, Սեդա կենտրոնացի, հիշի ու սկսի…
Հա, ճիշտ է, տրանսպորտ չունենք, հիշո՞ւմ եք՝ ասել եմ, որ նույնիսկ Վանաձոր հասնելու համար պիտի տաքսի վարձես, բայց վերջին մի քանի շաբաթը դա էլ հնարավոր չի: Վերջին տաքսիստը մեկնեց արտագնա աշխատանքի, ու մնացինք էսպես: Քաղաք հասնելու կամ քաղաքից գյուղ հասնելու միակ ձևը «պապուտնի»-ն է, գիտե՞ք՝ դա որն է: Գնում ես, կանգնում ճամփին ու պատահած մեքենայով հասնում տեղ: Կամ՝ կեսը դրանով ես գնում, հետո տրանսպորտը փոխում ես: Կամ հույսդ դնում ես քաղաքաբնակ համագյուղացիների վրա:
Տատիկը էս առիթով ասում ա. «Աշխարհը քանի գնըմ՝ վատանըմ ա: Մի քանի տարի առաջ մենք մեր ավտոբուսն ունեինք, նստինք, գնինք քաղաք, ժամը գիդինք, գեինք եդ՝ մեր տուն… Իսկ հըմի…»
Մի դեպք պատմեմ: Մի օր, ավելի ճիշտ, մի ուրբաթ օր (սա ուսանողների հայրենադարձության օրն է), ուսանող քույրս զանգեց, թե ուզում եմ գամ գյուղ (դե, սա ամեն ուրբաթ կրկնվում է), մաման էլ վարորդներին հերթով զանգեց: Որը զբաղված էր, որը՝ այդ շաբաթ չէր գալու, որն էլ արդեն եկել էր: Քույրս էլ որոշեց գնա կայարան, էնտեղից ավտոբուսով հասնի հարևան գյուղ, ու հետո մի ձևով գա, բայց պարզվեց այդ օրը ավտոբուս էլ չկա:
Պատկերացրեք պատմության ավարտը. հեռախոսի միջից լսվող արտասվախառն ձայն։ Լացելով հետ գնաց մորաքրոջս տուն:
Բայց լավ լուր կա՝ ասում են շուտով մեքենա կլինի, դե մենք էլ հույսներս չենք կտրում:
Շատ լավ, նյութը ստացվեց… 23:08, արդեն քունս տարավ… Հուսամ լավ ստացվեց, չնայած ավելի լավ կլիներ՝ ավտոբուս լիներ, էս նյութն էլ չգրվեր…