Դու գնում ես, հոգի՜ս,
Ու հրաժեշտդ բնավ անհրաժեշտություն չի դառնում։
Բառերդ մինչ նոր տեսություն մաղթող կուլ են գնում կոկորդումդ`
Ուրիշ մեկի տեսության համար։
Դու գնում ես, հոգի՜ս,
Ու ես` շարքային բառասպանս, սովորականի պես «մենք»-ը բաժանում եմ երկուսի,
Որովհետև արդար չէ,
Որովհետև հրաժեշտից առաջ ու հրաժեշտից հետո բառը կիսատվում է,
Իսկ մարդն ավելի շատ…
Դու գնում ես, հոգի՛ս, ու այս անտանելի դատարկությունը մոմի պես հալվում է մտքերիս,
Ու ծավալուն վերջաբանները նախաբաններից շուտ են գրվում։
Շուտ է անցնում հրաժեշտն ու կիրակի է դառնում։
Ես քայլում եմ խցկված քաղաքում
Անթաղելի Չհրաժեշտի համար գերեզման փնտրելով։
Հրմշտոց է։
Ինչ-որ մեկն ամբոխից դուրս է գալիս առանց հրաժեշտի։
Ու ես` շարքային բառասպանս, գրում եմ.
«Դու գնում ես, հոգի՜ս,
Ու հրաժեշտդ բնավ անհրաժեշտություն չի դառնում,
Բառերդ մինչ նոր տեսություն մաղթող կուլ են գնում կոկորդումդ
Ուրիշ մեկի տեսության համար»
#բառսափիդմեջ