Լուսանկարում Դավիթն է` մեր օրերի հերոսը, ով ապրիլյան պատերազմում քաջաբար զոհվեց: Նա մեր համագյուղացին էր, ապրում էր Զոլաքար գյուղում, մեր դպրոցի սանը, մեր ավագ ընկերը, ումից մենք դեռ շատ բան ունեինք սովորելու:
Դավիթը կենսուրախ, կյանքով լեցուն երիտասարդ էր: Ընտանիքի կրտսեր զավակն էր, բոլորի կողմից սիրված: Դպրոցական տարիներին աչքի էր ընկել իր խելացիությամբ:
Ուներ բազմաթիվ երազանքներ ու նպատակներ, որոնք ծրագրել էր իրականացնել զորացրվելուց հետո: Սակայն չհասցրեց, բազում երազանքներ մնացին անկատար: Չհասցրեց բոլորել նաև իր կյանքի 19-րդ գարունը:
Ծառայության էր մեկնել Լեռնային Ղարաբաղ: Դավիթը տանկիստ էր: 2016թ-ի մարտի 30-ն է: Դավիթը զանգել էր մորը` տիկին Մարինեին: Երկար զրուցել էին, շատ ուրախ էր: Ասել էր, որ իրենց տասը օրով զորավարժությունների են տանում, և եթե հանկարծ չկարողանա զանգել, թող չանհանգստանան:
Ինչ իմանար մայրը, որ վերջին անգամ էր լսում որդու ձայնը:
Երբ պատերազմական գործողություններն սկսեցին, ծնողներն անհանգիստ էին, լուր չունեին որդուց: Սակայն առավել անհանգիստ էր մայրը: Նա կարծես զգում էր, որ տեղի էր ունենալու անդառնալին:
Եվ ցավոք, այդ գույժը չուշացավ: Այդ չարաբաստիկ օրը չարաղետ ականը չշրջանցեց նաև Դավիթենց տանկը: Զոհվեց ողջ անձնակազմը:
Բայց մեզ համար Դավիթը շարունակում է ապրել: Եվ իրավ է ասված, որ մարդն ապրում է, քանի դեռ նրան հիշում են: Իսկ մենք նրան կհիշենք միշտ:
Այսօր Զոլաքար գյուղի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցի դասասենյակներից մեկը, որտեղ սովորում են 10-րդ դասարանցիները, կրում է Դավիթ Հայրապետյանի անունը: