Այնքա՜ն իրական և այնքա՜ն անգո ես դու,
Այնքա՜ն հպատակ և այնքա՜ն տեր ես դու,
Դիմացս հազար աչքեր եմ տեսնում,
Բայց, ավաղ, միայն քոնն եմ նկատում…
Աչքերդ, կարծես, ինձնից գողացած մի երգ են երգում.
Ինչ-որ անծանոթ, բայց շատ հարազատ մեղեդու ձայներ,
Մի բուռ ակորդներ, անիմաստ շարված, իրար են հրում,
Ու խզված ձայնով երկուտառանի մի բառ են ասում՝ ԴՈՒ…
Այնքա՜ն հարազատ և այնքա՜ն օտար ես դու,
Այնքա՜ն լիարժեք և այնքա՜ն կիսատ ես դու,
Քո լրիվությամբ ինձ կիսատ թողիր, որ քո կիսատով ես լրիվանամ,
Բարձրաձայն լռեմ ու անունդ տամ ու ինքս ինձնից միշտ դժգոհ մնամ…
Այնքա՜ն կրկնվող և այնքա՜ն տարբեր ես դու,
Այնքա՜ն հասարակ և այնքա՜ն ճոխ ես դու…
Ու իրարամերժ քո այդ տեսակով ստիպում ես գրչիս քո կողմը թեքվել,
Բոլորին հաղթող քո այդ հայացքով ստիպում ես միայն քո մասին գրել…
Եվ ես իմ կյանքում առաջին անգամ պարտվեցի իմ հպարտությանը,
Պարտությունս մեկն էր՝ խամրած տողերիս գույն տվող այդ երկու տառը.
Այդ ԴՈՒ-ն…