Հիշում եմ, տարրական դասարանում դպրոցի ճանապարհի մասին բանաստեղծությունը, հատկապես՝ վերջին տողը.

…Դպրոցի ճամփան դժվար էր, երկար շատերի համար:

Ու, մոռանալով բանաստեղծության բոլոր վերլուծությունները, միշտ ինձ էի պատկերացնում այդ բանաստեղծության հերոս, որովհետև ինչքան էլ սիրում էի դպրոցը, մեկ է, դպրոցի ճամփան դժվար էր ինձ համար, շատ դժվար: Հիմա բացատրեմ, պատկերացրեք` 6-7 տարեկանում ամեն օր մեկ կիլոմետր ճանապարհ՝ գյուղի մի ծայրից մյուսը, 5-6 ժամ դաս անել, հետո նույն ճանապարհով հետ գալ: Դժվար չէ՞: Միշտ մտածել եմ, որ անկախ ինձանից, առողջ ապրելակերպ եմ վարել:

Հիշում եմ՝ մանկությանս երազանքն այդ ճանապարհը կրճատելն էր: Շուտով կավարտեմ դպրոցը, բայց այդ երազանքն այդպես էլ չիրականացավ: Չի էլ իրականանա: Ուզում էի, որ մեր դպրոցը լինի այ, այնտեղ՝ մեր պատուհանից այն կողմ՝ բլրի վրա:

Ասում են, թե աշունը ամենագեղեցիկ եղանակն է, երևի այդպես է, բայց, ախր, այդ գեղեցկությունն աչքիցս այնպես էր ընկնում, երբ սկսվում էին անձրևներն ու մինչև դպրոց հասնելը ցեխը ծնկներիցս անցնում էին:

Հիմա նորից ցեխ է, ու դպրոցի ճամփան դժվար է, երկար շատերի համար…