Եկեք դուրս գանք փողոց, տեսնենք՝ ի՞նչ կա-չկա։
Երևի քայլեմ դեպի դպրոց, այնտեղ մեր գյուղի` Մալիշկայի, կյանքը համեմատաբար ակտիվ է անցնում։ Քայլում եմ հորս հորեղբոր տան կողքով, բզբզելով հեռախոսս, մեկ էլ…
-Նարե՞կ։
Լսեցի անունս, բայց չհասկացա, թե որտեղից էր ձայնը։
-Դա Նարե՛կ։
Բարձրացնում են հայացքս դեպի վեր, 10 մետրանոց թթի ծառի գրեթե ծայրին տեսնելով հորս հորեղբորը։
-Հա, Խաչո կակո։ Բայլուս, ի՞նչ կա, չկա:
-Դա պարև, է, պարև։ Էն ի՞նչ ես բզել դաղ, հլը մե խատ իմը տենց նկարի, ճամխի Լասիկիս, կասես՝ կանչես եմ թութ ուտելու։
Լասիկը իր տղան է, ով գրեթե 10 տարի է, ինչ արտասահմանում է ապրում։
-Լավ, յար նկարեմ։
-Բը, մե խատ էլ մոտացու, նոր նկարի, որ պան երևը, է։
-Գյինաս եմ, կակո։ Նկարիմ, կճամխեմ անպայման։
-Լավ դը, Նարեկ ջան, ապրես։
-Դե, ես գնամ…
Ահա, հասնում եմ ընկերներիցս մեկի՝ Սերյոժայենց տան մոտ։ Մի տեսնեմ, թե ինչ է անում։
-Բայլուս։
Ու սկսում ենք մեր պայմանավորված ձևով իրար մի քանի րոպե բարևել։
-Դա, էդ ի՞նչ զահլա ի էդ պարևելը։
-Ըհը:
-Լավ, բա ի՞նչ կա։
-Ահ, էդքան էլ բան չկա, «Մանանայի» համար ֆոտոշարք եմ ուզում անեմ։
-Լավ գործի ես, չխանգարեմ, գնացի։
-Դավայ դե։
Մի երկու րոպե էլ իրար հաջող ենք անում, էլի մեր պայմանավորված ձևով։
Հասա դպրոց, անսովոր է՝ մարդ չկա։ Քայլեմ վերի թաղ, հաստատ պարապ չեմ մնա։ Քայլում եմ փողոցով, բարևելով ծանոթ-անծանոթի։ Ահա, մի տատիկ է նստած։
-Բարև ձեզ։
-Պարե՞վ, տու վի՞ր լաճն ես։
-Արմենի:
-Արմենը վա՞րնի:
-Բաբայան
-Հաաաա՜… Հը՞։ Տեղը չպերիմ։
-Այ, է՜ն յաներն ի մեր տունը։
-Դա տու մեր Արփոյի թո՞ռն ես։
-Հա:
-Գյինաս ես, չէ՞, Արփոյի խետ ինչ մոտ եմ էլե,- այսպես այս տատիկը մի ամբողջ ֆիլմի սցենար է պատմում։
-Լավ դե, ես գնամ։
-Բը չես իկյա՞լ տնեն, թութ կուտես։
-Չէ, շնորհակալություն, գնամ։
Շարունակում եմ քայլել։ Ոչ մի արտասովոր բան։ Ոմանք պահածո են փակում, ոմանք արդեն ցախ են գնել ու կոտրատում են։ «Դը կյեղացու գործն ինչ ի՝ խողը, վարը, ցանքը, անասուն տիրապտելը…»
Ահա, հասա վերի թաղ։ Հիմա, խաղի փուլերի պես կանչում եմ ընկերներիս, սկսած առաջին փուլից՝ Արտյոմից մինչև Դավիթը։ Երևի վոլեյբոլ կխաղանք…
Չհասցրեցի նկատել, թե ինչպես մթնեց։ Գնամ տուն…
-Դա տու վի՞ր լաճն ես…