Ես սիրում եմ իմ անունը: Հա, արդեն սիրում եմ: Շատերը չեն սիրում իրենց անունները, ես էլ, երբ տասը տարեկան էի, ասում էի.
-Մամ, ինչի՞ եք անունս Սոնա դրել: Լավ անուն չի:
-Բալես, ես ուզում էի Լիլիթ դնել, պապադ չթողեց:
Ասում էի` անունս փոխելու եմ, դնեմ Լիլիթ: Բայց ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ, եթե իմ անունը հայրս է որոշել, ինչո՞ւ փոխեմ, եթե այն իսկապես գեղեցիկ անուն է, ինչո՞ւ փոխեմ, եթե ես էլ եմ սկսել սիրել այն, և վերջապես, ինչպես կարելի է փոխել արդեն կնքված անունը:
Գիտեմ, կան այնպիսի անուններ, որոնք հնաոճ են համարվում (Եպրաքսյա, Փառանձեմ, Հայկուհի և այլն), բայց չէ՞ որ այդ անունը հայրդ է դրել, չէ՞ որ այդ անունը քո հայրիկի մայրիկի անունն է: Անունը հպարտություն պետք է առաջացնի: Կան անուններ, որոնք մեզ շատ հարազատ են դարձել, ու կան մարդիկ, ովքեր ասում են. «Շատ կուզեի անունս լիներ Արինա, Իննա, Յանա» և այլն:
Ինչո՞ւ եք վազում այլազգի, ավելի ժամանակակից անունների հետևից: Չէ՞ որ մենք ունենք մերը, մեր հայկականը:
Կան անուններ, որ մենք դիտմամբ չենք արտասանում, պահում ենք, որ մնան միայն մեր մտքերում, որ էլի մեկինը չդառնան: Այն կրողը միշտ կարևոր է ու թանկ: Մենք պահում ենք այն միայն մեզ համար: Երբեմն էլ նույն այդ անունը բարձրաձայնելու չգիտակցված ցանկություն է առաջանում: Մենք կրկնում ենք այդ անունն այնպես, կարծես այն արտասանելը մեզ ավելի շատ ու ավելի ամուր կապերով է կապում այն կրողի հետ, կարծես ավելի հարազատ է դարձնում ու ավելի մտերիմ, կարծես մի արդարացված իրավունք է տալիս մեզ` այն մեր կյանքի մի մասը համարելու: Մեզ համար կարևոր պատմություններում մենք տեղավորում ենք այդ անունը, իսկ անկարևորները դարձնում ենք կարևոր այդ անունով: