Nelli Margaryan

Ես ծնվեցի

Ես ծնվեցի

Երբ ես ծնվեցի, արվեստը կար,
Մի քանի դար մեծացել ու մարդկանց գույներն էր փոխել,
Մի քանի մարդիկ էլ արվեստն էին փոխել…
Ու երբ ես եկա, արվեստն ու մարդը իրար բարեկամ էին,
Բարեկամներ, որ ամեն դժվար պահի օգնության էին հասնում,
Բարեկամներ, որ ամեն սևին ու սպիտակին գույներ էին հաղորդում,
Երանգնե՜ր…
Հոգու վառ կարմիրը միաձուլած շրջապատի մուգ սևի հետ,
Ու ստանում մի երանգ, որ ժպիտ է կոչվում,
Որ արցունքի տակից է ժպտում.
Արվեստն ու մարդը ծանոթներ դարձան, երբ մարդիկ կորցրեցին իրենց,
Կորցրին արժեքներ, որ կոչվում էին` Սեր,
Նկարչություն,
Երաժշտություն,
Պար,
Ծիծաղ,
Հոգու երանգ…
Կորցրին էն ժամանակ, երբ ամեն ինչ նյութականացվեց,
Ու նյութականն էլ համակարգչի մեջ,
Գեղեցիկ ծուղակ է, մարդիկ հեշտ են տրվում,
Իսկ արվեստին տրվելը դժվար է, արվեստին պետք է դանդաղ տրվել,
Իսկ արվեստին առանց սեր տրվել չի ստացվի…
Ծուղակին տրվելը արագ է պատահում
Առանց սիրել, առանց գիտակցության…
Արվեստը մեռնում է, իսկ մարդիկ ծրագրավորում…

 

Մուսաս սահմանին է 

Սպասել մուսային,

խզբզել

կամ իսկապես

գրել տողեր։

 

Երկար ժամանակ է՝ չէի գրում,

երկար ժամանակ է, ինչ մուսաս գնացել էր դիրքեր`

սահմանը պահելու։

Ոչինչ անել չի ստացվում,

նույնիսկ խելագարվել չի ստացվում,

իսկ սպասել՝ առավել ևս։ Ինչի՞ն սպասես.

սահմանի խաղաղությա՞նը,

թե՞ մուսայի վերադարձին։

Ախր, էդպես կկործանվես, երկու տարի ոչինչ չգրել ու միայն սպասել։

Իսկ գուցե մուսաս հավերժի բաժին է դարձել,

Գուցե էլ չգա՞։

Չէ՛,

Չէ՛,

Կգա՛, սպասում եմ,

Կգա, գրչիս կփաթաթվի, չի թողնի մենակ,

կգա ու կմնա,

և անքուն գիշերներիս հետքը կմաքրի,

արցունքոտ աչքերիս սևաներկը կսրբի

Կամ կթողնի, որ հետքը բոլորը տեսնեն,

բայց կգա հաստատ։

Խոստում է տվել.

Մտքերիս անտեր չի թողնելու,

Թանաքամանն էլ հաճախ է դատարկ մնալու,

Տան պատերին ճաքեր չի պարգևելու,

Ու գինին էլ բացվելու է առաջվա պես,

երկու լիքը բաժակի մասին գրեմ։

Բայց հիմա մուսաս սահմանին է:

Գնացել է խաղաղություն բերելու:

Իսկ ես բարձր-բարձր գոռում եմ`

Խաղաղությունը սահմանին չէ, խաղաղությունը գիրկդ է՝

սահմանից ես բերել։