Դասից 15 րոպե արդեն անցել է, իսկ ես դեռ համալսարանի հետևի կամուրջն էլ չեմ անցել: Քայլում եմ՝ գլխումս բազում հարցեր ու դրանցից խճճված պատասխաններ: Մտքիս մեջ քննարկում-վերլուծում եմ երեկվա ավարտած գիրքս՝ Հեսսեի «Տափաստանի գայլը», ու մեկ սկսում եմ սիրել մարդուն իր մենության մեջ, մեկ՝ խղճալ, մեկ էլ մարդուն տեսնում եմ ընկած, ոչնչացած ու նվաստացած:
Չգիտեմ՝ այս վերջերս մի տեսակ զգացմունքային եմ դարձել. ամեն մի փոքր բանից հուզվում, ամեն մի մանրուքը պատմություն եմ դարձնում: Երևի հոգնել եմ, ձանձրացել միապաղաղությունից: Մարդ-հանելուկը սկսել է անհետաքրքիր դառնալ ինձ, մարդկային վերլուծությունն էլ՝ անիմաստ ու ինքնախաբկանք:
Նայում եմ շուրջս. երիտասարդության մեծ մասը ականջակալներով, անտարբեր, կտրված աշխարհի՝ ինչ-որ տեղ հաճելի աղմուկից, կտրված հեսսեյան մթնոլորտից, կտրված նույնիսկ շաբլոն դարձած Մարկեսից, Կոելիոյից և «Չգտնված երիցուկներից»:
Հա, ի դեպ, չե՞ք նկատել՝ ականջակալներով մարդիկ մի քիչ տարօրինակ արագ են քայլում. երևի երգի ազդեցության տակ են կամ էլ ինձ պես ինչ-որ տեղ են շտապում: Հա, բայց ե՞ս ինչի եմ շտապում. դասից արդեն 20 րոպե անցել է, դասախոսս էլ մտքում Արնավի ու Քուշիի հետագա ճակատագիրը որոշող, խիստ բնավորությամբ մի կին է. հաստատ դասի չի թողնի:
Ուրեմն, երևի քայլեմ ու մտածեմ, քայլեմ ու երազեմ, որ մարդու միակ խնդիրը ստիպված աշխատանքի կամ դասի շտապելը չլինի, հեռախոսի շնորհիվ մենակությունը սպանելու ձգտում չլինի: