Հունիսի 21, առավոտյան ժամը 6:00. Նեշվիլի օդանավակայանի ճանապարհը: Հոսթ մամայի ձեռքն իմ ձեռքում: Հոսթ պապայի՝ «Կարծես թե երեկ էր, որ քեզ հակառակ ուղղությամբ էինք տանում»: Լռություն: Ճանապարհին անսպասելիորեն առաջացած խցանում: Անհանգստանում ենք:

Օդանավակայանի մուտքը: Ճամպրուկների ծանրության տակ քաշած խորը շունչ: Գրկախառնություններ,վերջին մաղթանքներ ու արցունքներ, լիքը արցունքներ: Միմյանց չմոռանալու ու օրերից մի օր անպայման այցելելու խոստումներ: Ինքնատիրապետման ջանքեր: Դառը ժպիտ:

-Գնացի, սիրում եմ ձեզ:

Թեքվեցի, Ջեքին վերջին րոպեին բռնեց ձեռքս:

-Էս դեռ «ցտեսություն» չի, էս «առայժմ» ա:

-Իհարկե,- ժպտացի ես՝ վերջին անգամ փորձելով հիշողությանս մեջ դրոշմել այնքան սիրելի ու հարազատ դարձած դեմքերը:

Հունիսի 21, 11:07. Վաշինգթոնի օդանավակայան: «Ֆլեքսների» չատից անընդհատ ծանուցումներ: Մի քանի մետր հեռավորության վրա նստած են ընկերներս, որոնց համարյա մի տարի է՝ չեմ տեսել:

-Եվ, ո՞ւր ես:

-Վաշինգթոնում եմ:

-Լավ, ուրեմն շուտով կգտնենք իրար:

Ամբոխի մեջ փնտրում եմ վառ կապույտ շապիկները, որոնցով տարորոշում եմ ընկերներիս:

-Եվաաաաա՜…

Դե, երևի թե էլ կարիք չկա նկարագրելու, թե ինչ է պատահում, երբ երկու հայեր գտնում են իրար:

Հունիսի 22, առավոտյան ժամը 8:10. Վիեննայի միջազգային օդանավակայան: Դեռ 14 ժամ սպասելու ենք: Դե արի ու դիմացիր: Իհարկե, ստեղծագործ ու տաղանդավոր խմբի հետ եմ ճամփորդում, բայց վստահ եմ, որ բոլորիս տաղանդներն ու մտքերը միասին 14 ժամ մեր զբաղվածությունը չեն ապահովի: Պարապությունից ծանր տանջանք չկա:

Հունիսի 22, երեկոյան ժամը 10:20. Թռանք: 3 ժամից կլինենք Երևանում: Թվում է, թե սիրտս ուր որ է կկանգնի:

Հունիսի 23, գիշերվա ժամը 3:05.

-Հը, սիրտդ սկսեց արա՞գ խփել,- հարցրեց կողքիս նստած հայ տղամարդը:

20 րոպեից Հայաստանս գիրկս կառնեմ:

Ի՞նչ 20 րոպե: Ամեն րոպեն մի տարի էր թվում: Աչքերս լցվեցին, շունչս ծանրացավ, ամբողջ մարմնովս սարսուռ անցավ: Տնեցիք դռների մյուս կողմում են: Հայաստանի զով քամին նուրբ շոյեց դեմքս, ու ականջիս շշնջաց.

Սա Երևանն է, այստեղ դու տանն ես,
Ուր քեզ սպասում են դեռ կեսգիշերին…