17-ին թղթակցելուց առաջ չէի մտածում, որ իմ գրած այս կամ այն նյութով հնարավոր է ինչ-որ ազդեցություն ունենալ մարդկանց վրա, կամ պատմություններ գրելով հնարավոր է մի քիչ փոխել նույնիսկ ուրիշի կյանքը: Հնարավոր է, դուք էլ եք այդպես կարծում, բայց ձեզ կբերեմ օրինակներ, որոնք իրականություն դարձան 17-ին թղթակցելուց հետո, քանի որ միայն այդ ժամանակ հասկացա, որ կարող ես տանը նստել ու գրել, ու քո գրելուց աշխարհում ինչ-որ տեղ, ինչ-որ բան հաստատ դառնում է ավելի լավը:
Հոդված էի գրել մի երիտասարդի մասին, ով մեր հարևանն է, մտավոր խնդիրներ ունի և չի կարողանում խոսել, միայն գոռում է: Նշել էի, որ նրանից վախենում էին, և երբ նա պատուհանի մոտ բարևում էր անցորդներին, միայն արժանանում էր նրանց արհամարհանքին ու վախին: Նյութս, փաստորեն, շատերն էին կարդացել, և պատկերացնո՞ւմ եք, հիմա շատերի աչքերում չեմ տեսնում այդ վախը, և նույնիսկ նրան բարևում և ժպտում են: Ժպտացողների կյանքում ոչինչ միգուցե չի փոխվել, բայց կարծում եմ, ՆՐԱ համար աշխարհը ավելի բարի է դարձել, թեկուզ մի քանի հոգու շնորհիվ:
Մի անգամ էլ նյութ էի գրելև պատմել, թե ինչպես մի ծրագրի շրջանակներում Ճամբարակում օգնել ենք մոլոկան տատիկի և վարել դաշտի հողը: Նյութից հետո հավաքվել են կամավոր երեխաներ, թեկուզ ոչ այնքան մեծ, բայց սրտանց օգնություն ցուցաբերել այդ տատիկին մշակելու իր դաշտը:
17-ի շնորհիվ ՄԱԿ-ում բարձրացրել եմ համայնքիս ձայնը, քանի որ այստեղ խմելու ջուր չունեն շատ թաղամասեր: Դա ինձ համար նույնպես կարևոր էր, երբ հասկանում էի, որ գոնե բարձրաձայնում եմ համայնքիս խնդիրների մասին` համոզված, որ իմ ֆիլմի շնորհիվ այս խնդրին ուշադրություն կդարձնեն: