-Ըհն, էս էլ կամերային երաժշտության տունը։
Ասացի ես, ու Հասմիկի հետ անցանք առաջ։ Մի քանի 17-ցիներ էին կանգնած, գնացինք ու միացանք նրանց։ Մի քանի րոպեից արդեն մոտ 100 թղթակիցներ կային։ Նրանցից յուրաքանչյուրին նայելիս աչքիս առաջ էին գալիս նրանց 17․am-ի դիմանկարները։ Իհարկե, նրանցից ոչ բոլորին հիշեցի, դե դա բնական էր։ Թղթակիցներից շատերի հետ ծանոթ չեմ, բայց ինձ թվում է, դեռ շատ առիթներ կլինեն նրանց հետ շփվելու։
Սկսվեց այդքան սպասված պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը։ Դահլիճում քար լռություն էր։ Անկեղծ կարող եմ ասել, որ ամեն ինչ շատ լավ էր կազմակերպված։
Ահա, արդեն պետք է հնչեին 100 ամենաակտիվ ու խոստումնալից թղթակիցների անունները։ Չգիտեմ այդ պահին ինչ էի զգում։ Մեկ սպասում էի անուն ազգանունս լսելուն, մեկ՝ չէ։
-Անի Շահբազյան…
Զարմացած հայացք գցեցի բեմ։ Հա էլի, ես եմ, իմ նկարն ա։ Չեմ կարող բացատրել այդ միլիվայրկյանների զգացողությունս։ Միանգամից ժպիտ հայտնվեց դեմքիս։ 8 ամսական թղթակից, ով արդեն ունի պատանի թղթակցի վկայական, ով ընդգրկված է 100 ամենաակտիվ թղթակիցների մեջ։ Էլ ի՞նչ է պետք քեզ երջանիկ ու գնահատված զգալու համար։ Դե, իհարկե, ես այսքանով չեմ բավարարվի և հետագա մրցանակաբաշխություններին միգուցե դառնամ մրցանակակիր։ Սա 17․am-ի իմ առաջին, բայց ոչ վերջին հաջողությունն է։ Ամեն ինչ առջևում է։
Հ․Գ․ Շատ շնորհակալ եմ ինքնատիպ նվերների համար։ 17-ից մի մասունք, որը միշտ ինձ մոտ կմնա։