Anna mkhitaryan

Երեք անմոռանալի օր

Շուտով կլրանա մեկ տարին, որ մասնակցեցի բանավեճի հանրապետական փուլին: Կցանկանամ վերհիշել այդ օրերը: Մինչև այդ պահը, եթե մարզերից կամ Երևանից որևէ մեկին հարցնեին Աշոցքի տեղը, միայն կլսեին հետևյալ նախադասությունը` որտե՞ղ է դա։ Իսկ հիմա բոլորը Շիրակի մարզ ասելիս միայն չեն պատկերացնում Գյումրին, այլ նաև Աշոցքը, Ամասիան, Ցողամարգը, Մայիսյանը։ Ուղղակի հպարտորեն կնշեմ, որ վերը նշված գյուղերի հավաքական թիմով մասնակցեցինք «Երիտասարդները ներգրավված են հասարակության մեջ» ծրագրի շրջանակներում անցկացվող բանավեճի մրցաշարի հանրապետական փուլին։ Մեզ նվիրվեց երեք անմոռանալի օր։ Օրեր, որոնք կմնան մեր հիշողության մեջ: Այդ օրերին, որպես սկսնակներ, ձեռք բերեցինք նոր գիտելիքներ, նոր հմտություններ, բայց ամենակարևորը՝ վստահություն։ Վստահություն` խոսքի մեջ, վստահություն՝ սեփական կարծիքը առաջ քաշելու ու հիմավորելու մեջ։ Բայց բացի այս ամենից` ձեռք բերեցինք լավ ընկերներ Հայաստանի տարբեր ծայրերից, այնպիսի բնակավայրերից ընկերներ ունեցանք, որոնց մասին միայն լսել էինք, կամ էլ անգամ չէինք լսել։

Բանավեճը ինձ շատ բան սովորեցրեց, կարողացա անգամ ինքս ինձ հակառակվել, այսպես ասած` սկսեցի քառակուսուց դուրս մտածել: Սովորեցի հարցին նայել բոլոր կողմերից:

Հաճախ հարց էր ուղղվում մեզ.

-Որտեղի՞ց եք, երեխեք:

-Ամասիայից,- լսվում էր թիմակիցներիս ձայնը:

-Աշոցքից,- հպարտորեն ու ձայնիս տոնը բարձրացնելով` հեգնական տոնով պատասխանում էի ես:

Հաճելի էր, երբ պատմում էի գյուղիս մասին, հաճախ էլ` ծիծաղելի, երբ բարբառս չէին հասկանում: Եվ այդ երեք օրվա ընթացքում տիրող ողջ ջերմությունը իմ սրտում է… Անմոռանալի երեք օր, երիտասարդների համար անմոռանալի օրեր կերտելը կարծես հատուկ է Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի կազմակերպչական թիմին:

Բանավեճը պարզապես խաղ չէ, որը պետք է խաղալ հաղթանակի համար, բանավեճը պետք է զգալ ու խաղալ ինքնաարտահայտվելու և մի շարք հմտություններ ձեռք բերելու համար: