-Սյուզի ջան, հլա շորերդ բեր տենամ՝ ի՞նչ ես հագնելու վաղը:

-Դե հագնելու եմ ջինս, բոթաս ու էն կապույտ վերնաշապիկս:

-Հմի սե՞նց տես դասի գնա:

-Հա, ի՞նչ ա, որ:

-Մազերդ շաղ տվա՞ծ:

-Հա, տատ ջան, ինչի՞ ես հարցնում:

-Ի՜, բա մեր վախտով սե՞նց էր, «ֆորմա-ֆարթուկը» հագնում, մի հյուս էինք անում՝ սև բանտիկով։

-Տատ, ի՞նչ հյուս, ի՞նչ բանտիկ:

-Է՜, բալա ջան, մի օր դասից ուշանում էի, մազերս երկու մասի բաժանեցի, որ ավելի հեշտ հյուսեմ ու գնամ դասի: Գնացի, դիրեկտորը մարմնամարզության վախտ անուն-ազգանունս կարդաց, ասավ՝ դուրս արի շարքից, մինչև մազերդ բոլորի նման չես սարքել, դասի չգաս: Էնա՝ մեր դպրոցի աշխատողներն օգնեցին, մազերս մի հյուս արին, նոր դասի գնացի։

-Տատ, հիմա տենց չի։

Չգիտեմ, թե որ ժամանակներում է ավելի ճիշտ եղել, բայց մի բանում վստահ եմ՝ էսպես ավելի լավ է: