Երկիր

Երբ  ծնվեցի, դու  վեց տարեկան էիր,

Ու անկախ գրքերից ու երգերից քո անցյալի մասին,

Ես չգիտեմ` «չանկախությունն» ինչ է,

Մեզանից մեծը դու ես:

 

Հորեղբորս նկարը պատից կախված,

Կարծում էի, թե ասում է. «Ձեզ երկիր ենք նվիրել»,

Բայց  մեզ սկիզբ էին նվիրել,

Անցնելու ճանապարհ  ու գործ,

Որ չարեցինք:

 

Երկիր, դու՛, որ հիմա ոտ-ոտ լքում ես մեզ,

Կամ մենք ենք քեզ լքում,

Հիվանդ մոր ես նման, ցավոտ ա քեզ նայելը,

Եվ անսովոր, որ անկողին ես ընկել:

Մինչդեռ դու ընկնում ես ամեն անգամվա պես,

Հինգ մատիդ պես ճանաչելով մեզ,

Արդեն քանի հազար տարի:

 

Մենք էլի բանաստեղծություններ ենք գրում քո մասին, երգեր ու կենացներ,

Կարծում, թե կբուժենք,

Իսկ դու աշխատանք ես ամենօրյա,

Անցնելու ճանապարհ ու գործ:

 

Տարեդարձդ` 30-րդը,

Նշում ենք` գումարելով 5000 տարի,

Քեզ վերագրում ենք «սահմանված հարատեւություն»,

Մեզ` «Աստծո ժողովուրդ»,

Որ վաղվա օրդ մեզ հետ չկապենք:

 

Երկիր, (չգիտեմ քեզ հետ դո՞ւ-ով խոսել),

Սովորեցրու` քեզ ինչպես սիրենք,

Որ կենացները էժան չլինեն,

Բանաստեղծություններն այսպես անպատեհ,

Մինչ դու ոտ-ոտ լքում ես մեզ,

Իսկ մենք տոնում…