Երևի ասեմ, ու դու չհավատաս, բայց կասեմ, որ աշունն անցավ ու այդպես էլ անձրև չտեղաց, ու ես այդպես էլ չբարկացա անձրևից հետո գանգուր մազերս տեսնելով, իսկ պատուհանները չցեխոտվեցին, իսկ վերարկուս մենակ մնաց պահարանի խորքերում։ Երևի ես ասեմ, իսկ դու չհավատաս, որ մեր բակի գրախանութն անհասկանալի պայմաններում փակվեց, ու որ ես չհասցրի այնտեղից փախցնել մեր սիրելի գրքերը, ու հիմա այնտեղ միայն մնացել է խունացած ցուցանակը՝ կարմրաներկով դաջված ՝ «գրքեր սիրելիների համար»։ Տեսնես՝ ինչո՞ւ փակեցին, երևի խանութի միակ վաճառողը հասկացավ, որ այլևս սիրելի չունեմ, և որ այլևս սիրելի չեմ, ու հասկացավ, որ հավերժ դատապարտել ես ինձ մենության, ու հասկացավ, որ ուզում եմ մենությունս փաթեթավորել իր մոտից փախցրած գրքերով, բայց ինքն էլ գնաց, որ մենությունս մեն-մենակ վայելեմ։ Երևի ես փաստեմ, իսկ դու բնավորությանդ համաձայն որոնես պաշտպանածդ թեզերի մեջ, որ մեր քաղաքում մարդիկ դարձան լուռ ու տխուր, որ քաղաքի նստարաններն արդեն դատարկ են, ու որ աշնանը տերևները թափվեցին առանց ծիածան հագնելու։ Երևի ես լուռ նայեմ աչքերիդ, իսկ դու սովորությանդ համաձայն թեթև ժպտաս, իսկ ես սովորությանս համաձայն թեթև խելագարվեմ, հետո տխրությունս հանեմ ու բաժանեմ, ու քեզ էլ բաժին հանեմ, հետո հոգուս արևները բաժանեմ, բայց քեզ բաժին չհանեմ. առանց այդ էլ քո արևները շատ են։ Հետո հիշեցնեմ, որ հեռանալուցս անցել է 42 օր, 16 ժամ և 50 րոպե, ու այդ անցնող րոպեին դու կշրջվես ու միաժամանակ կնայես ժամին ու օրացույցին՝ ասածս ճշտելու համար։ Հետո անպայման կթերթեմ հիշողությունս, քեզ կջնջեմ հազարերորդ էջից ու կնկարեմ նոր էջում՝ նոր գույներով ու տեսքով, իսկ հետո անպայման անձրև կտեղա, որ ջնջի նկարածս ու ինձ տանի հազարերոդ էջին։ Հետո, ընթացքում լույսը կհասցնի բացվել, արևը գունատված դեմքս կառնի շողերի մեջ ու ինձ կհիշեցնի քո մասին, բայց ես կհիշեմ, որ պետք է մոռանամ քեզ ու վերջակետ կդնեմ, որ այլևս չշարունակեմ քեզ։