Susanna Grigoryan

Զրույցներ

Վաղուց, շատ վաղուց, երբ դեռ արևը ծագում ու մայր էր մտնում Խորհրդային Հայաստանում, այդ Հայաստանի անկյուններից մեկում ապրում ու ստեղծագործում էր Վաչոն: Ստեղծագործելը մի քիչ սխալ է ասված, քանի որ նա ամենաշահութաբեր խանութներից մեկի տերն էր: Տերն էլ է սխալ ասված, քանի որ Խորհրդային Հայաստանում ոչ մի բանը տեր չուներ և ամեն ինչի տերը բոլորն էին: Հենց այդ պատճառով էլ Վաչոյին դատապարտում են ազատազրկման 10000 ռուբլու պակասորդի համար: Ոնց ասում են՝ բանտ ընկնելուց հետո կյանքը դեռ նոր է սկսվում, և Վաչոն էլ չէր հիասթափվում: Բանտում նա ծանոթանում է ոմն Շավարշյանի հետ, որը երգիչ էր, և որի բանտ ընկնելու պատճառների մասին պատմությունը լռում է: Վաչոն և Շավարշյանը ընկերանում են, որպես իսկական բանտային ընկերներ իրար հետ հաց են կիսում ու մշակում են փախուստի բազմաթիվ անիրագործելի պլաններ: Ասում են՝ հեռավորությունը սպանում է սերը: Երևի այս սկզբունքը բանտային ընկերների համար էլ է գործում, քանի որ Վաչոն և Շավարշյանը առաջին անգամ հանդիպում են բանտից դուրս գալուց 3 տարի անց: Նստում են, հաց են կիսում, երթով հիշում են փախուստի բոլոր անիրագործելի պլանները: Բանը հասնում է նրան, որ Շավարշյանը պատմում է, թե ինչպես է ամուսնացրել որդուն:

-Բա ինձ ինչո՞ւ հարսանիք չես կանչել: Վատ կպարե՞ի,- հարցնում է Վաչոն։

-Ճիշտն ասած՝ լսել էի, թե մահացել ես,- խորամանկ քայլով խափս է տալիս Շավարշյանը:

-Բա էդ ինչո՞ւ թաղմանս չէիր եկել:

Իր բազմաչարչար կյանքի ընթացքում Շավարշյանը բազմաթիվ դժվարություններ էր հաղթահարել, ի վերջո բարեհաջող կերպով բանտ էր նստել ու դուրս եկել, բայց այս հարցի պատասխանը չուներ: