Երևի լսած կլինեք Կողբ գյուղի մասին: Եթե լսել եք, լսած կլինեք նաև Կողբի նկարչական պլեներների մասին՝ երբ ամեն տարի ամռանը՝ հուլիսի կեսերից մինչև օգոստոսի վերջին օրերը գեղարվեստի դպրոցի սաները գնում են Կողբ և հանգստանալու, և նկարչական գիտելիքները հմտեցնելու:
Արդեն երեք տարի է, ինչ մասնակցում եմ այդ պլեներներին: Պլեների ժամանակ ունենում ենք հյուրեր տարբեր մարզերից, նաև տարբեր երկրներից: Մոտ երկու տարի առաջ մեր հյուրերն էին Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի սաները: Ինձ հատկացված էր 8 օր պլեներում: Առաջին օրը առաջնայինը տեղավորվելն էր ու ծանոթանալը: Անցել էր երևի մեկ ժամ, մեկ էլ ուսուցիչներից մեկը խնդրեց, որ բացենք դարպասները, հյուրերը գալիս են: Հյուրերին դիմավորեցինք, օր-օրի ավելի էինք մտերմանում գիշերային խարույկի շուրջը վարած զրույցներով: Անցավ մեկ շաբաթ, մեր հյուրերը գնացին, և նրանց փոխարինելու եկան կրթահամալիրի ուրիշ սաներ: Ես ծանոթացա Էլենի՝ Էլեն Ավանեսյանի հետ: Ծանոթանալուց հետո կես ժամ էր անցել, բայց այնպիսի տպավորություն էր, թե զրուցում եմ իմ վաղեմի համախոհ ծանոթի հետ: Երևի պատճառը արվեստն էր, հատկապես նույն ճյուղը: Էլենին հարցրեցի, թե ինչքան ժամանակ է, ինչ զբաղվում է նկարչությամբ, նա ասաց` երկու տարի: Իսկ այդ ժամանակ լրանում էր նկարչությամբ զբաղվելու իմ չորրորդ տարին: Նա հաճախել էր ավելի քիչ: Եվ երբ տեսա Էլենի գործերը, զարմացա, թե երկու տարվա մեջ ինչպես կարելի է այդպես առաջ գնալ:
Առավոտյան լրանում էր ճամբարում գտնվելու իմ օրերը, և ես պետք է գնայի տուն, բայց չէի ուզում: Դժվար է հեռանալ, երբ հանդիպում ես քո համախոհներին ու անգամ մեկ օրը չլրացած, ստիպված ես հեռանալ:
Ըստ պայմանավորվածության մեր մեքենան գալու էր կեսօրին: Նախաճաշը վերջացավ, ու մոտակայքում սկսվեց լսվել թղթին քսվող մատիտների ձայնը: Երբ հեռվից մեքենայի ձայն էր գալիս, տխրում էինք, կարծելով, թե մեր մեքենան է: Երբ համոզվում էինք, որ մեր մեքենան չէ, ուրախանում էինք: Բայց ինչպես որ պայմանավորվել էինք, մեքենան եկավ, ու ասացին, որ կես ժամից շարժվելու ենք, կես ժամ ժամանակ ունենք երեխաներին հրաժեշտ տալու: Դժվար էր Էլենին ցտեսություն ասել, որովհետև այդ մեկ օրվա մեջ ես շատ էի մտերմացել նրա հետ: Էլենին ցտեսություն մաղթեցի ու նստեցի մեքենան: Երբ եկա տուն, որոշ ժամանակ անց հիշեցի, որ մոռացել եմ իրենից իր ֆեյսբուքյան էջը իմանալ: Փնտրեցի-փնտրեցի, չգտա, անունը համ ռուսերեն որոնեցի, համ հայերեն, համ անգլերեն, բայց չգտա: Անցավ մեկ ամիս, էլ հույս չունեի, որ կգտնեմ, բայց պատահաբար տեսա, որ մեր խմբի աղջիկներից մեկը հավանել էր Էլեն Ավանեսյան անունով մի աղջկա լուսանկար: Մի քանի րոպե նկարին նայելուց հետո տեսա, որ Էլենն է: Շունչս պահած բացեցի Էլենի էջը ու ընկերանալու խնդրանք ուղարկեցի: Խնդրանքս ընդունվեց, ու մենք արդեն 2 տարի է, ինչ ֆեյսբուքով շփվում ենք: Ճիշտ է, մենք մի քանի ժամ ենք շփվել, բայց այնպիսի հաճելի տպավորություն եմ ստացել, որ երբեք այդ ծանոթությունը չեմ մոռանա:
Ես Էլենին համարում եմ լավ ընկեր, լավ մարդ և լավ նկարչուհի, ում գործերը ինձ համար օրինակելի են: Ես շատ ուրախ եմ, որ ճանաչում եմ Էլենին, ու թեկուզ համացանցով, բայց կարողանում ենք կապ պաշտպանել մի քանի ժամվա շփումից հետո:
Մոռացա նշել, որ էլենը սիրում է նաև գրել: Հույս ունեմ, որ էլի բախտ կվիճակվի հանդիպել Էլենին ու շարունակել մեր կիսատ մնացած զրույցը: