Կապուտաչյա երկնքից աշխարհի ամենամեծ ու լուսավոր արևն իր շողերով փաթաթվում է ինձ և ողջունում: Իսկ ես արթնանալուս պես վազում եմ պատշգամբ, նայում նրան, ժպտում ու հեռանում: Այդ արևը նման չէ սովորական դեղնանարնջագույն արեգակին, որ պարզապես կա մեզ ջերմացնելու, մեր ամենօրյա աշխատանքին նպաստելու համար: Ինձ գրկողն իմ արևն է, որն իր մեջ ամփոփում է նվիրվածություն, անսահման մեծ կարոտ, աննկարագրելի շատ տաքություն՝ սառած, որին չի կարող փոխարինել ոչ մի ջերմացնող սարք: Չէ՞ որ ջերմությունը ձեռքերի մեջ է, ոչ թե հոսանքի: Չէ՞ որ ջերմությունը զգում են ոչ թե մի ամբողջ վառվող ակնթարթ, այլ ապրում ջերմությամբ ողջ կյանքի ընթացքում: Ցավոք, մեզնից յուրաքանչյուրն իր ջերմության մասնիկը կորցրեց, տալով արևին, ավելի ջերմացրեց Երկնաշխարհը… Իսկ Երկրաշխարհս դատարկվեց ու մասնատվեց: Բայց գիտե՞ս, ամենասարսափելին այսքանի մեջ ջերմության պակասը չէ, որովհետև ես կիրակի օրերին քո տուն եմ գալիս, քեզ համեղ կոնֆետներ բերում ու նեղանում, որ չես ուտում: Հիշու՞մ ես, նախկինում ափսեի մեջ ոչ մի կոնֆետի կտոր չէիր թողնում:
Գալիս ու սառած հողաթումբն եմ գրկում, մեկ-մեկ այնքան եմ ջղայնանում, որ ուզում եմ մասնատել այն քարի կտորները, որ բաժանում են քեզ ինձնից, ինձ` իմ արևից. ուզում եմ շուտ հասնել, գրկել, տաքանալ ու ասել կներես. Կներե՜ս, որ դու քո տեղում ես, իսկ ես, նա, մենք` ոչ…
Երևի մտածում ես պարտավորված եմ քեզ կոնֆետ բերում, որ նախկինի պես հերթական անգամ չնեղանաս ինձնից… Լսի՜ր, իսկ գուցե կոնֆետները փոխանցեմ Աստծուն, ու դրա դիմաց քեզ՝ ամենաքաղցր ու թանկարժեք կոնֆետը վերցնեմ: Աստված կտա, հաստատ գիտեմ, կտա՜… Թանկագին կոնֆետ, թանկագին կյանքի համար… Հավերժական ու երբեք չկոտրվող կոնֆետն արևի համար, արևի դիմաց:
Համառ քայլերով մոտեցա եկեղեցուն, աղոթեցի քո հոգու հանգստության ու լուսավորության համար:
Սիրտս ասում է՝ կգա՜ս ու գծածդ երազանքներն առանց հերթի իրականություն կդարձնես: Մեղադրում ես չէ՞, ինձ, հիմա էլ ես եմ քեզ մեղադրում գնալուդ ու բոլորիս աշխարհը քեզ հետ տանելու համար: Խամրեցին վրձնիս գույները, որ պատրաստվում էին մի ամբողջ կյանք քեզ ներկել ուրախության գույներով:
Ես կարոտում եմ քեզ, քո` ինձ ժպտալը, նույնիսկ քո կոպիտ հումորները, կարոտում եմ անգամ քո` ինձ նեղացնելը…
Եթե նույնիսկ աշխարհը կործանվի պատերազմի ալիքներից, դու վեր կհառնես ու կարոտիդ ու սիրուդ գումարի քառակուսիով կլցնես աշխարհը. մե՜ ր աշխարհը:
Մի ամբողջ հոգի կարոտ սպասում է քեզ, ես հավատում եմ քո գալուն:
Դու արևահրեշտակ ես, զինվո՛ր, այնքան կարևոր, որքան անունդ և այնքան թանկ, որքան սրտիդ ամեն բաբախյունը… Ես քո տանն եմ, դու ինձ գրկում ես ու ջերմացնում վերևից:
Իսկ հետո գալիս է գիշերը, և արևը քնում է, իմ պատշգամբի հյուսիսարևելյան աջ կողմում աստղն է շողում, քո անունով աստղը, որ իմ սխալվելու, ընկնելու պահին կանգնեցնում ու սթափեցնում է ինձ:
Արևը, աստղը, աշխարհը մեկ տարի անց էլ, աշխարհի՝ տարիների չափման սանդղակի չափ, դարեր էլ անց կմնան նույնն ու իմը…