Ախր, էն օրն էր է, որ հագա սև ու սպիտակ ու գնացի դպրոց։
Էն օրն էր, որ չճանաչեցի մեր դասարանի տղաների ձայները, ավելի ճիշտ վախեցա, ոնց որ խռպոտ «ձյայձյաներ» լինեին (հիմա էլ են էդպես)։
Էն օրն էր, որ ներքին ձայնս ասաց․ «Ամոթ չես անո՞ւմ, ինչի՞ 17-ում գրանցված չես»։
Էն օրն էր, որ գլուխս կորցրել էի ուրախությունից, երբ տեսա հրապարակված առաջին նյութս։
Էն օրն էր, որ գնացի նախագահի նստավայր՝ ամեն ինչ տեսա, բայց նախագահին չտեսա ու եկա։
Էն օրն էր, որ տասը տարվա մեջ առաջին անգամ գնացի բուֆետ, բայց փակ էր։
Էն օրն էր, որ ճանաչվեցի ակտիվ թղթակից։
Էն օրն էր, որ ակնոցս ջարդվեց ու հասկացա, թե ինչքան դաժան ա կյանքը։
Էն օրն էր, որ ականջակալներս խառնվել էին, ու հասկացա, որ Նիկոլ Փաշինյանը սխալ է ասում՝ ելք չկա։
Էն օրն էր, որ մայրիկիս ասացին՝ աղջիկ է ունեցել։ Չէ, չէ, խառնեցի. էդ էն օրը չէր, էդ 16 տարի առաջ էր։
Էն օրն էր, որ… Է, եսիմ, է։ Ոնց-որ կասեն մեր մեծերը, չնայած արդեն մենք էլ ենք ասում՝ «Տարին թռավ»։