- Իյա՜, աճողո՜ւն, լուս քեզի տեսնողին։ Էս հուրանե՞ր ես, փախե, պայվել ես, հա՞։

- Տո, սուս կեծի՜, հիվանդ գմեռնիմ։

- Քա վա՜յ, յա՜, էդ ի՞նչ գխոսիս, կոռոնա՞ ես։

- Տո չէ՜ հա, հո՞ւր է ընձի էդման բախտ, հընգնեի, մեռնեի, պռձնեի։

- Տո դու չե՜ս մեռնի, էդ խեղջ հանդերն է մեխկ։

- Է՜, գորձիդ աշե…

- «Մեռնի՜մ», երեգվա էրեխեն ես, ըսկի ես ըսի՝ բանագ ես գնածե, որ չես էրևա։

- Հա, ըշտը գուզեի էրտայի, էն էլ, որ հիվնդծա, չտարան։

- Հա՜։

- Հըբը։

- Այ տղա, աշե՝ չմեռնիս։

- Պա՜հ, կարոդս քաշի՞ր, ընճի՞ որ։

- Հա, հըբը, կարոդդ, չէ մի չէ, որ մեռար` չեմ գա։

- Իյա՜, ա՞յ տղա, ի՞նչխ որ։

- Հըբը չիմածա՞ր, հարսնիկ էղնի, թաղում էղնի, քսան հոկուց ավել մարդ դի չէղնին։

- Իյա՜հ, ի՞նչ գխոսիս, մենագ իմ տնեծիկս քսան հոկուց ավել է։

- Ուրեմն՝ իրանծ կեսն էլ չի գա։

- Տո մե ռադդ քաշե՜, պարաբ է մնածե, էգե իմ հարգներս քհաշվե։

- Պա՜հ, հարգա էլ ունենաս, որ հաշվեմ։ Լուրջ կսեմ, այ տղա։

- Տո ի՞նչ կսես, որ՝ լուրջ կսեմ, հա՝ լուրջ կսեմ, ի՞նչ կսես։ Հարսնիկը հասկծանք, կարան եդ ցկեն, հըբը մեռնե՞լը, էդ հանդերը ի՞նճղ եդ ցկեն։

- Է դու էլ եդ մի ցիկ, մեռի, վախենաս քսան հոկով չթաղե՞ն։

- Է՜, էդման ի՞նճղ կեղնի։

- Ըսեմ։ Ուտ հոկի փոխնեփոխ դագաղ տանող, մե տերդեր, երգու նվագող, մե նգար տանող,  յոտը հոկի ձեր թախումեն (ազգ ու տակ), մեգ էլ դու։ Հերիկ չէ՞։ Մենկ էլ իստիծ սեր կենենք ու գուլա՜նք։

- Յա՜, ի՞նչ գխոսիս, ա՛յ մարդ, ուրեմն ես աբռիմ-աբռիմ, անուն, պադիվ թողնում, որ թաղմանս էգող չեղնի՞, խայդառագ կեղնիմ, այ մարդ, էրտամ էնդեղ, ժողովրտի հաշկերին ի՞նճղ նայեմ, էդման ի՞նճղ կեղնի։

- Հըբը՜, ա՛յ այդմա։

- Դե որ էդման է, չեմ մեռնի։

- Յա՛, խելռա՞ր, այ տղա, ի՞նճղ թե, քու ձե՞ռկդ է։

- Հենց այդման, չեմ մեռնի ու վերճ։ Հարի էս չոռն ու ցավը չանծնի, չեմ մեռնի։

- Խելառը՜, տո՛… Խալխը չոռ ու ցավեն գմեռնի, էսիգ կսե՝ անծնի նոր։

- Տո հբը ի՞նճ էնեմ… Ես մեռնիմ,  ու թաղումս էգող չէղնի՞, ամոտու գեդինը գմդնիմ, ա՛յ մարդ, էս ի՞նճ գխոսիս…