Սամվել Ալավերդյանը մեր դպրոցի` Բաղանիսի տնօրենն էր և պատմության ուսուցիչը: Ճշգրիտ չեմ հիշում, մոտավորապես 58-ից 63 տարեկան կլիներ: Շատ խելացի մարդ էր նա: Ընկեր Ալավերդյանը նաև պատմաբան էր և առաջ էր քաշել մեր գյուղի անվան վերաբերյալ հետաքրքիր վարկած: Ըստ վարկածի, մեր գյուղը հիմնել են Արևմտյան Հայաստանի Անի քաղաքից տեղափոխված գաղթականներ: Փորձելով ստեղծել հարազատ միջավայր, գյուղը սկզբնական շրջանում սկսել են կոչել Անիի բակ: Հետագայում անունը փոփոխվելէ և դարձել Բաղանիս:
Լուսանկարը՝ Դավիթ Ալեքսանյանի
Ընկեր Ալավերդյանը շատ լավ գիտեր նաև աշխարհագրություն, ռուսերեն խոսում էր վարժ և գլուխ էր հանում նաև մյուս առարկաներից: Նրա դասաժամերը միշտ ուրախ էին անցնում: Տեսնելով երեխաների հոգնած վիճակը, սկսում էր կատակել, այսպես ասած, ծիծաղի դադար էր անում, հետո բոլորին կարգի էր հրավիրում ու շարունակում դասը:
Նա հաճախ էր շեղվում դասից և սկսում էր պատմել իր կյանքից, դպրոցական և բանակային տարիներից: Պատմում էր, թե ինչպես է դարձել տանկային անձնակազմի անդամ և հմտանալով դարձել տանկի վարորդ: Նրա` այս դասից շեղվելու թերության մասին գիտեին և դա հմտորեն «օգտագործում էին» աշակերտները: Որպեսզի դասը չպատասխանենք, մենք նրան հարցերով շեղում էինք դասապրոցեսից: Դրա համար, իհարկե, մենք էինք մեղավոր, ոչ թե մեր ուսուցիչը:
Ընկեր Ալավերդյանի հետ աշակերտները կարողանում էին մտերմանալ: Նրա տնօրինության շրջանում դպրոցը բարձր առաջադիմություն էր գրանցում: Նա աշխատասեր, արագաշարժ ու անհամբեր մարդ էր: Մի անգամ պատահմամբ փակված դասասենյակից դուրս է եկել պատուհանով, չէր համբերել, որ գային, դրսից բացեին: Հումորի զգացում էլ ուներ: Մի անգամ, երբ նրան հարցրել են, թե մի ժամում որքան տարածքի խոտ կարող է հնձել, նա պատասխանել է. «Տղա ջան, ես երկու հեկտարի համար դաշտ չեմ հասնի»:
Տնօրենի ընտրության ժամանակ նա չվերընտրվեց իր պաշտոնում և թողեց աշխատանքը: Չհաշտվելով գործազուրկ վիճակի հետ, մեկնեց Ռուսաստան:
Մենք հաճախ ենք հիշում ու կարոտում ընկեր Ալավերդյանին ու նրա հումորով ու ոգևորությամբ հարուստ դասերը: