ՀՀ հաշմանդամների սոցիալական պաշտպանության մասին օրենքի համաձայն` Հայաստանի Հանրապետությունը երաշխավորում է հաշմանդամների անհատական գրանցման, նրանց կողմից իրենց ընդունակությունների, իրավունքների ու ազատությունների իրացման, Հայաստանի Հանրապետության մյուս քաղաքացիների հետ համահավասար հասարակական կյանքի տնտեսական և սոցիալական բնագավառներին մասնակցելու պայմանների և հնարավորությունների ապահովումը: Ինչպես նաև հոդված 21-ի (պետական քաղաքականությունը սոցիալական ենթակառուցվածքի օբյեկտների վերաբերյալ)՝ Հայաստանի Հանրապետության պետական իշխանության և կառավարման մարմինները, ՀՀ տարածքում գործող բոլոր կարգի գործատուները հաշմանդամների համար ապահովում են սոցիալական ենթակառուցվածքի օբյեկտների, բնակելի, հասարակական, արտադրական շենքերի և կառույցների մատչելիության, հասարակական տրանսպորտից և տրանսպորտային հաղորդակցության, կապի և տեղեկատվության միջոցներից, հանգստի և ժամանցի վայրերից անարգել կերպով օգտվելու պայմանների ստեղծումը: Սակայն պետք է նկատել, որ այս ամենը միայն օրենքով է այդպես, և քաղաքներում գրեթե չկան համապատասխան պայմաններ հաշմանդամների համար:
Հարցազրույց անցկացնելով «Հավասար իրավունքներ, հավասար հնարավորություններ» հաշմանդամություն ունեցող անձանց ՀԿ-ի նախագահ Անուշ Ասլանյանի հետ, պարզվեց, որ Վանաձորում թեքահարթակների և բազրիքների հարցը այդպես էլ չի լուծվում: Մինչ հարցազրույցին անցնելը` ասաց.
-Մեր ՀԿ-ի ֆունկցիան կառուցելը չէ, այլ հսկելը, որպեսզի կառուցեն (օրինակ՝ Լոռու մարզային զբաղվածության կենտրոնի, Շառլ Ազնավուրի անվան պալատի թեքահարթակները):
Նա ցավով է նշում այն փաստը, որ Վանաձորում բացակայում են թեքահարթակները` ասելով, որ թեքահարթակներից ու բազրիքներից օգտվում են ոչ միայն հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ, այլ նաև մայրերը, ովքեր իրենց փոքրիկների հետ սայլակով են զբոսնում, ծերերը և այլն: Այդ ամենը մեծ գումարների հետ կապված չէ:
Պետք է նշել, որ տրանսպորտի խնդիրը ևս շատ մեծ է։ Անուշ Ասլանյանը ասաց.
-Տրանսպորտի վիճակը ավելի ահավոր է։
Նա շեշտը դրեց հենց Երևան գնացող տրանսպորտի վրա, որ մարդիկ ստիպված են լինում օգտվել տաքսիներից, սակայն ոչ բոլոր մեքենաներն են հարմարեցված և ոչ բոլորն են համաձայնում։
-Երևանում կան մի քանի հարմարեցված ավտոբուսներ (կարծեմ` 30), իսկ մեզ մոտ ոչ մի տրանսպորտ չկա։
Եվ ոչ միայն տրանսպորտի հետ կապված, Երևանյան փողոցները, համեմատելով մեր քաղաքի փողոցների հետ, ավելի բարեկարգ վիճակում են, բարձունքներ և անկումներ չկան։ Բայց այնտեղ էլ շատ խնդիրներ կան, օրինակ՝ թեքահարթակների վրա մեքենաներ են կանգնում և այլն։ Շատերը չեն կառուցում` ասելով, որ շինության տեսքը գցում են։ Անուշ Ասլանյանը վերջում հավելեց.
-Թեքահարթակները և բազրիքները ում համար կյանքի գործոն են, ում համար էլ` մոդայի չափանիշ։
Այսպիսով կարելի է ասել, որ Վանաձորում թեքահարթակների խնդիրը մնում է քաղաքի առաջնային հիմնախնդիրներից մեկը։ Հարցերից մեկը նաև այն է, որ բացի պետական ծրագրերից` այլ ծրագրեր նախատեսված չեն այդ խնդիրը լուծելու համար։ Թերևս պետք է նշել, որ եթե յուրաքանչյուրը իր շինության դիմաց կառուցի համապատասխան պայմաններ, մեր փողոցներում կկարողանանք տեսնել նաև այնպիսի մարդկանց, որոնք ունեն քաղաքում տեղաշարժվելու որոշակի խնդիրներ։