Տատիկիս անուն-ազգանունը Սիրանուշ Մովսիսյան է, սակայն գյուղում բոլորը նրան ճանաչում են Ջեմմա անունով: Նա 65 տարեկան է: Ես այս հարցազրույցի ընթացքում տատիկիս հետ կխոսեմ «Դուք»-ով, որպեսզի ավելի նմանվեմ պրոֆեսիոնալ լրագրողի: Ես կխոսեմ այն մասին, թե 60-ական թվականներին ինչպես են Մալիշկա գյուղի իշխանությունները որոշել գյուղի բնակչությանը տեղափոխել ավելի ներքև՝ մոտեցնելով Արփա գետի ափին:
-Տատի՛կ, Դուք հիշում եք, չէ՞ բնակչությանը տեղափոխելու այդ ժամանակները:
-Հա՛, ոնց չեմ հիշում: Դժվար էր, բայց հենց ժողովրդին էր ձեռնտու:
-Իսկ ինչո՞ւ որոշեցին, որ գյուղացիներին պետք է տեղափոխեն:
-Բնակչության թիվն արդեն մեծացել էր, ժողովուրդը շատ խիտ էր բնակեցված: Մի տան մեջ ապրում էին մի քանի եղբայր իրենց կանանց, երեխաների և ծնողների հետ: Այն ժամանակ մարդիկ շատ երեխաներ էին ունենում: Այդ պատճառով էլ իշխանությունները որոշեցին հողաբաժանում կատարել հին գյուղից մի քիչ ներքև:
-Բայց նրանք ինչ-որ բանով օգնո՞ւմ էին գյուղացիներին:
-Չէ՛, չէին օգնում, միայն հող էին տրամադրում մարդկանց, որ տուն սարքեն:
-Ինչպե՞ս է եղել, որ գյուղում բոլորի տները համարյա նույն գծագրով են կառուցված:
-Եղեգնաձորից ճարտարապետ էին ուղարկել, որ հատակագիծ գծեր: Բոլորն այդպես կառուցեցին:
-Իսկ ինչո՞ւ մարդիկ իրենք իրենց ուզած ձևով չէին կառուցում տները:
-Որովհետև մարդիկ այն ժամանակ ապրել են հողից, կավից պատրաստված տներում: Եվ գաղափար անգամ չեն ունեցել հատակագիծ գծելու մասին:
-Ինչպե՞ս է եղել, որ բոլորը եկել են, իսկ մի քանի ընտանիքներ չեն իջել և բնակություն չեն հաստատել այստեղ:
-Մարդիկ շատ անասուններ էին պահում, հին գյուղն էլ արոտավայրերին մոտիկ էր, իսկ ընտանիքի անդամները քիչ են եղել և այդ պատճառով էլ չեն իջել:
-Մարդկանց վրա լա՞վ ազդեցություն թողեց տեղափոխությունը:
-Շատ լավ: Մարդկանց պայմանները լավացան թե՛ կենցաղային, թե՛ մնացած առումներով: Լուծվեցին ջրի, հոսանքի և շատ այլ խնդիրներ, որոնք մինչ այդ շատ էին հուզում մարդկանց:
-Դրանից բնակչության թիվն ավելացա՞վ:
-Հա՛, իհարկե, գյուղի բնակչությունը շատացավ՝ եռապատկվեց:
-Հետագայում ինչե՞ր կառուցվեցին հին տների տեղերում:
-Կառուցել են գործարանը, 2-րդ դպրոցը, Սբ. Աննա եկեղեցին և այլն:
Հարցազրույցը վարեց` Սերյոժա Բաբոյանը