Առավոտյան արթնացա արևի ճառագայթներից, որոնք պատուհանից թափանցում էին ներս: Պայծառ օր էր: Հիշեցի, որ բժիշկն ասել էր՝ հեռախոսներից, համակարգիչներից կտրվել է պետք, ու որոշեցի գնալ ֆոտո անելու: Գնացի մեր հարևանի բակ, որտեղ նա աղավնիներ է պահում: Սկսեցի լուսանկարել, և այդ պահին եկան հարևանի թոռները՝ Ալլան ու Մանվելիկը:

-Սոնա, նկարո՞ւմ ես աղունիկներին,- հետաքրքրությամբ հարցրեց Մանվելիկը:

-Ըհը:

-Բա ինչքա՞ն ես նկարելու: Սաղին նկարելու ես, նոր գնա՞ս:

-Հա, կուզե՞ս քեզ էլ նկարեմ:

Վազեցին երկուսով դեպի ինձ, որ նկարեմ:

-Ինձ մի հատ սենց կնկարե՞ս:

Մի քանի հատ նկարեցի ու նայեցի դեպի երկինք. հոսանքի լարերին ու տան տանիքին մի քանի աղունիկ էին կանգնել, իսկ ես համբերատար սպասում էի, թե երբ են թռչելու, որ նկարեմ:

Գիտե՞ք՝ ինչքան երկար սպասեցի: Այդ ընթացքում մտածում էի թռչելու մասին, որ այն արվեստ է, որ նույնիսկ մարդիկ են կարողանում թռչել. ուղղակի մարդկանց լավ սովորեցնող է պետք, որ թռչելիս չընկնեն: Մեկ-մեկ ես էլ եմ ուզում թռչել, բայց վախենում եմ ընկնելուց: Երբեմն մարդիկ կարողանում են թևեր տալ, սովորեցնել թռչել, բայց հենց նույն մարդիկ էլ կտրում են իրենց տված թևերը:

Մտքերիցս շեղվեցի Ալչկայի ու Մանվելիկի կռվի պատճառով: Եղբայրը խոստացել էր գնդակը տալ քրոջը խաղալուց հետո, իսկ քույրը համբերատար, ժպիտով սպասում էր: Չտվեց այդպես էլ:

Կռվից հետո ես նայեցի երկնքին, իսկ աղավնիներն արդեն չկային: Ես այդպես էլ չնկարեցի նրանց խաղաղ թռիչքը:

Նույն օրը պատուհանիս մոտ (այն հենց աղավնիների «տնակի» դիմաց է) կրկին ինձ շեղեցին աղունիկները՝ իրենց թռիչքով: Ես անմիջապես վերցրի ֆոտոապարատը ու վազեցի դուրս, բայց կրկին չհասցրի: Այդ պահին ես էլ էի թռչում, տանից էի թռչում, որ հասցնեմ, բայց ով թևեր տալիս է, նա էլ կտրում է: Ես սպասեցի որոշ ժամանակ, բայց չերևացին այլևս: Ես էլի չնկարեցի թռիչքը:

Բայց ես չեմ սպասում, որ ինձ թևեր տան, նոր թռչեմ: Ես կթռչեմ ու կհասցնեմ նկարել աղավնիների խաղաղ թռիչքը: