Շաբաթս հագեցած է անցնում, այդ պատճառով էլ ստիպված եմ լինում երկար քայլել: Լուսանկարելու համար էլ ի՞նչ է պետք. տեսնել այն, ինչ ուրիշները չեն տեսնում։ Աշուն է, շուրջ բոլորը մարդիկ են: Ամեն մեկը իր հոգսերով, մտքերով քայլում է ու չի նկատում իր շուրջը պտտվող աշնունը, որն արդեն վերջանում է: Ես նրանց շարքին չեմ պատկանում ու իմ ձևով արտահայտում եմ դա` լուսանկարելով։ Փողոցով քայլում ու մարդկանց եմ նկարում, որոնք ինչ-որ ձևով տարբերվում են մյուսներից, որոնք լուսանկարող մարդ տեսնելուց չեն փախչում, այլ ուզում են ծանոթանալ հետդ: Ես էլ իմ հերթին եմ մտերմանում իրենց հետ. լուսանկարչի լեզու` այս տերմինն է գործածվում այսպիսի դեպքերում։

Լուսանկարներով ես փորձում եմ փոխանցել տրամադրություն, քիչ թե շատ ստացվում է երևի։ Լուսանկարչությունը իմ լեզուն է։

Տուն, դպրոց, պարապմունքներ, դրանք են նպաստում, որ լուսանկարչական «ալբոմս» համալրեմ նոր նկարներով, նոր մարդկանցով ու նոր պատմություններով։