Պապիս հետ շատ էինք բարձրանում էս սարը:
Կանգնում էի Զիզիքարին ու սկսում երգե՜լ…
Ամբողջ օրը վազվզում էի, թռչունների բներ էի ման գալիս՝ հաց տալու համար:
Կեսօրին պառկում էի նրա կողքին ու սկսում պատերազմից, դպրոցից ու էն ժամանակ, ինձ հեռու ու անհասանելի թվացող բաներից հարցնել, հետո, երբ ինքը թիկնում էր՝ հանգստանալու, ես մահակը ձեռքիս «հսկում էի» իրեն…
Ամենահամով սարի թեյը էստեղ եմ խմել, ամենահամով պանիր հացը էստեղինն էր (ամբողջ օրը պահում էի մոտս, չէի ուտում, որ հետո սարերի համն ու հոտն ունենար) ու ամենալավը մանկությունն էր՝ սարերում, ազատ, անհոգ։
Լուսանկարը` Լյուսի Ուլունցի
Պապիկս էլ չկա, բայց մինչև հիմա «իրա օրը»՝ մայիսի 9-ից առաջ, գնում եմ մեր Խըչախոռը, շնչում ազատությունն ու հետ գալիս։
Առվակների կողքին մինչև հիմա մնում են իմ սարքած փայտե տնակները, ապրում են պապիս պատմություններն ու թանկ հիշողությունները։
Ուրիշ են մեր լեռներն ու լեռնական մարդիկ …
Իմն են։