Անդրեյ Վարդումյանը ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից է: Նա ծառայում էր Մարտակերտում: Քառօրյա պատերազմի ժամանակ վիրավորվել էր և երկար ժամանակ բուժվում էր:Անդրեյը չէր կարող անգամ պատկերացնել, որ նման վնասվածք ստանալուց հետո կարող է քայլել: Բայց բժիշկների ցուցաբերած ուշադրության և մեծ աշխատանքի շնորհիվ Անդրեյը սկսել է քայլել՝ առայժմ հենակների օգնությամբ:
-Անդրեյ, Դուք սպասում էի՞ք թշնամու կողմից նման հարձակման:
-Մենք չգիտեինք թշնամու հարձակման մասին, բայց միշտ պատրաստ ենք եղել թշնամու բոլոր ոտնձգություններին դիմադրելու:
-Բոլորն էլ ունենում են երազանքներ ու նպատակներ, և գիտեմ, որ Դուք էլ շատ նպատակներ ու երազանքներ եք ունեցել, քառօրյա պատերազմը ինչ-որ բան փոխե՞ց Ձեր մեջ:
-Ունեցել եմ և մինչև հիմա էլ ունեմ երազանքներ, ոչինչ չի փոխվել: Ես ձգտում եմ հասնել իմ բոլոր երազանքներին, ուղղակի դրանց ավելացավ ևս մեկը՝ քայլել և ամուր կանգնել ոտքերիս վրա:
-Մենք` երիտասարդներս, գիտենք. միշտ չէ, որ մեր երազանքի ճանապարհը կարող է լինել սահուն և առանց խոչընդոտների: Ուստի, ասացեք, խնդրե՛մ, լավատեսորե՞ն եք տրամադրված վաղվա օրվա հանդեպ:
-Այո իհարկե, և արդյունքներն էլ տեսնում եմ…
-Ես Ձեզ առողջություն եմ ցանկանում, և Աստված տա, հասնեք Ձեր բոլոր երազանքներին: Ես հավատում եմ, որ մի օր անպայման ամուր կկանգնեք Ձեր ոտքերի վրա…