Այդ օրը ես շատ անհանգիստ էի: Դասի ընթացքում ոչինչ չէի լսում: Սպասում էի, թե երբ պիտի գա ժամը, երբ պիտի գնամ իմ ու նրա առաջին հանդիպմանը: Եվ վերջապես եկավ այդ պահը: Ես ավարտեցի դասերս ու շտապեցի քաղաքի մյուս ծայրում թաքնված փոքր ախոռների մոտ ու հանդիպեցի նրան: Ես նրան երևի հենց այդպիսն էլ պատկերացնում էի՝ հպարտ, վսեմ և յուրահատուկ ձևով գեղեցիկ: Ու ես սիրեցի նրան հենց առաջին իսկ հայացքից:
Ահա և կատարվեց իմ բաղձալի երազանքը, ու ես ստացա ձի հեծնելու հնարավորությոն: Այդ պահին մարմնովս սարսուռ անցավ և ոտքերս սկսեցին դողալ:
Մարտունի քաղաքի մի ծայրամասում էին ախոռները: Դրանք նման էին պատերազմի ժամանակ մոռացված խարխուլ տնակների: Եվ ոչ մեկը չէր էլ պատկերացնում, որ այնտեղ կարող է ինչ-որ կենդանի շունչ լինել:
Մի օր ռազմագիտության ժամին մեզ հայտնեցին, որ մեր ուսուցիչը չի գալու: Ու հենց այդ օրը ես լսեցի անիրական թվացող մի խոսակցություն, թե մեր ռազմագիտության ուսուցիչը ինչ-որ մի ծրագրով գումար է ստացել և պատրաստվում է ձի գնել: Այդ ժամանակ, անգամ ձի տեսնելը ինձ համար անիրական թվացող ցանկություն էր:
Բայց հիմա նստած ձիու վրա, մտածում եմ, որ սա մեր երազանքների կատարման վառ օրինակ է:
Այդ տարի իմ ուսուցիչը որոշեց ձիավարության ակումբ հիմնել և գնեց ևս մեկ ձի: Դա ինձ համար արդեն երկրորդ խոշոր անակնկալն էր: Ես սկսեցի հաճախել այդտեղ՝ պարապմունքների, և ինչ-որ ժամանակ անց, կարելի է ասել, որոշ չափով հմտացա ձիավարության մեջ: Ես սկսեցի ավելի շատ սիրել ձիերին, և ձիավարությունը դարձավ իմ հոբին: