Մենք բոլորս էլ ինչ-որ բան ապացուցելու կամ համոզելու համար պատճառներ ենք փնտրում, երբեմն ստացվում է համոզել մարդկանց, երբեմն՝ ոչ, բայց ինչպես ասում են. «Փորձը փորձանք չի և փորձել միշտ էլ կարելի է»։ Հիմա ես կպատճառաբանեմ իմ պասիվությունը ու հուսով եմ կհասկանաք ինձ։

Առաջին պատճառը թեմայի բացակայությունն է, գիտեմ՝ դա շատ տարածված պատճառաբանություն է, սակայն ինձ մոտ իսկապես մտքի ճգնաժամ էր։ Ես միայն դասերս էի անում ռոբոտացած և ուրիշ ոչնչի համար ժամանակ չէի գտնում։ Մարտունում էլ կարծես կյանքը կանգ էր առել։ Իմ կարծիքով, յուրահատուկ ոչինչ տեղի չէր ունենում։

Պատճառներից երկրորդը ձմեռն ու դասերն էին։ Այս տարի ձմեռն իր հետ միայն ցուրտ բերեց, իսկ դասերից կտրվելը, փաստորեն անհնար էր։ Պատկերացրեք. ձմռան ցրտին կտրել այդքան ճանապարհ, որպեսզի հասնել դպրոց, իսկ դպրոցում անհնար էր ինչ-որ բանի վրա կենտրոնանալ։ Բայց դե, եկավ գարունը՝ իր հետ բերելով արեգակ ու ջերմություն, ինչպես նաև նոր մտքեր ու մտահղացումներ։

Երրորդ ու ամենակարևոր  պատճառը ես եմ, ես ու իմ բնավորությունը։ Իմ առօրյան ու ապագայի սպասումները, հույսերը ու հուզմունքը, սակայն ես կփորձեմ փոխվել ու կսկսեմ հենց հիմա, հենց այս նյութից։ Հուսով եմ այս նյութը ինձ տեղից կշարժի, չեմ կանգնի ու պատճառաբանություններ ման գամ, կսկսեմ գործել:

Ինչպես ասում են՝ չաշխատելու համար պատճառներ են փնտրում, իսկ աշխատելու՝ միջոցներ:

Նոյեմբերի 2: Եղանակն ասես մեր դեմ է: Չենք կարողանում նկարահանել մեր վավերագրական ֆիլմերը: Թվում էր, թե, վերջ, մինչ ճամբարի ավարտը պիտի մոռանանք նկարահանումների մասին: Սակայն հենց սրանով է 17-ը տարբերվում: Մենք արագ և պահին համապատասխան որոշումներ ենք կայացնում: Դե, ուրեմն կնկարենք այնպիսի ֆիլմեր, որոնք կարելի է նկարել հենց տեղում:

Նկարելու ենք սոցիալական գովազդներ: Նախ մեզ բացատրեցին, թե ինչ է սոցիալական գովազդը, դիտեցինք «Մանանա» կենտրոնի նկարահանած սոցիալական գովազդներից:

Հետո բաժանվեցինք խմբերի և սկսեցինք գաղափարներ մտածել: Ճիշտն ասած, սկզբում սոցիալական գովազդի վրա ոչ մեկը ուշադրություն չդարձրեց, և բոլորը ոգևորված ուզում էին խաղարկային ֆիլմ նկարել: Քննարկեցինք շատ գաղափարներ, անգամ ամենաանհավանականները, օրինակ, ֆիլմեր քաղբանտարկյալների կամ Սիբիր աքսորվածների մասին։ Բայց հենց մածում էինք իրագործման մասին, հասկանում էինք, որ չունենք համապատասխան դերասան կամ ֆիլմին անհրաժեշտ առարկաներ և սարքեր:

Առաջին խումբը վերջապես առաջարկեց ֆիլմի գաղափար, որը հնարավոր էր իրականացնել մեր ձեռքի տակ եղածով։ Պիտի «պատերազմեին» ճամբարի 2 թիմերը։

Այդ ընթացքում 2-րդ թիմը մտածում էր այլ գաղափարի շուրջ։ Ահաբեկիչները հարձակվում են հյուրանոցի վրա և ցանկանում են վնասել տեղի «բնակիչներին»,սակայն մի քանի քաջեր վնասազերծում են ահաբեկիչներին և ազատվում նրանց հալածանքներից։

Չնայած դրանք շատ անիրական և ֆանտաստիկ են թվում, բայց մեր մտածողությունն է այդպիսին։

Երբ համոզվեցինք, որ ֆիլմերը այս պահին իսկապես հնարավոր չէ նկարել, նոր միայն սկսեցինք սոցիալական գովազդների մասին մտածել: Սկզբում քննարկեցինք, թե այս պահին ինչն է հուզում մեր սերնդին: Բազմաթիվ խնդիրներից առանձնացրեցինք ամենաշատ ձայն հավաքածը: Մեր սերնդին շատ է խանգարում վիրտուալ կյանքը, ամբողջ օրը հեռախոսով շփվում ենք մեր ընկերների հետ` մոռանալով իրականությունը:

Հետո առաջացան հիմնական գաղափարները օրինակ՝ «Սելֆի Սևանով», «Կատուն ու համացանցը», «like-ի կյանքը», «Ձմեռային խաղերի հմայքը» և այլն։ Դե ինչ, օգտագործում ենք ձեռքի տակ եղածը: Շուտով կսկսենք:

Այդ օրը ես շատ անհանգիստ էի: Դասի ընթացքում ոչինչ չէի լսում: Սպասում էի, թե երբ պիտի գա ժամը, երբ պիտի գնամ իմ ու նրա առաջին հանդիպմանը: Եվ վերջապես եկավ այդ պահը: Ես ավարտեցի դասերս ու շտապեցի քաղաքի մյուս ծայրում թաքնված փոքր ախոռների մոտ ու հանդիպեցի նրան: Ես նրան երևի հենց այդպիսն էլ պատկերացնում էի՝ հպարտ, վսեմ և յուրահատուկ ձևով գեղեցիկ: Ու ես սիրեցի նրան հենց առաջին իսկ հայացքից:

Ահա և կատարվեց իմ բաղձալի երազանքը, ու ես ստացա ձի հեծնելու հնարավորությոն: Այդ պահին մարմնովս սարսուռ անցավ և ոտքերս սկսեցին դողալ:
Մարտունի քաղաքի մի ծայրամասում էին ախոռները: Դրանք նման էին պատերազմի ժամանակ մոռացված խարխուլ տնակների: Եվ ոչ մեկը չէր էլ պատկերացնում, որ այնտեղ կարող է ինչ-որ կենդանի շունչ լինել:
Մի օր ռազմագիտության ժամին մեզ հայտնեցին, որ մեր ուսուցիչը չի գալու: Ու հենց այդ օրը ես լսեցի անիրական թվացող մի խոսակցություն, թե մեր ռազմագիտության ուսուցիչը ինչ-որ մի ծրագրով գումար է ստացել և պատրաստվում է ձի գնել: Այդ ժամանակ, անգամ ձի տեսնելը ինձ համար անիրական թվացող ցանկություն էր:
Բայց հիմա նստած ձիու վրա, մտածում եմ, որ սա մեր երազանքների կատարման վառ օրինակ է:
Այդ տարի իմ ուսուցիչը որոշեց ձիավարության ակումբ հիմնել և գնեց ևս մեկ ձի: Դա ինձ համար արդեն երկրորդ խոշոր անակնկալն էր: Ես սկսեցի հաճախել այդտեղ՝ պարապմունքների, և ինչ-որ ժամանակ անց, կարելի է ասել, որոշ չափով հմտացա ձիավարության մեջ: Ես սկսեցի ավելի շատ սիրել ձիերին, և ձիավարությունը դարձավ իմ հոբին: