Իմ հայրենի գյուղը, որտեղ ապրում եմ ես, գտնվում է Տավուշ գետի ձախ ափին: Գյուղը երիտասարդ է: Ամենահին տունը ունի ընդամենը 100 տարվա պատմություն:
Բայց ես նախնիներից լսել եմ, որ գյուղը մի քանի 100 տարվա պատմություն ունի: Իսկ թե որտեղից են եկել մեր նախնիները, հարցրեցի պապիկիս: Պարզվում է, որ մեր գյուղը 1860 թվականին եղել է Տավուշ գետի աջ ափին և կոչվել է Վարդաշեն: Մինչ այժմ այնտեղ երևում են եկեղեցու մասունքները: Այնտեղ տարածված է եղել մալարիա հիվանդություն, և գյուղացիք ստիպված են եղել փոխել բնակավայրը:
Գյուղը բաժանվել է երկու մասի: Դրանք եղել են երկու նախապապի ժառանգներ: Մի մասը տեղափոխվել է Նաֆլար. 20 տարի մնալուց հետո բարձրացել են այժմյան Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղը: Իսկ մյուս մասը տեղափոխվել են մի հովիտ, որտեղ եղել է երկու վիթխարի չինարի ծառ և սառնորակ աղբյուրներ, որտեղ էլ հիմնվել է մեր գյուղը, որը ստացել է այժմյան Ներքին Կարմիրաղբյուր անվանումը: Քանի որ մյուս գյուղը բարձրադիր է, կոչվել է Վերին Կարմիրաղբյուր: Հետագայում գյուղն սկսել է մեծանալ, զարգացում ապրել:
Հաճախակի են երկու գյուղի բնակիչները միմյանց հետ շփվում: Միասին նշել են գյուղերի ստեղծման տարեդարձը: Այժմ գյուղը 165 տարեկան է: Ներքին Կարմիրաղբյուրը կոչվում է սահմանապահ, քանի որ սահմանակից ենք Ադրբեջանին:
Ես ծնվել եմ այս հետաքրքիր անցյալ ունեցող գյուղում, որը շատ եմ սիրում: Ահա փորձեցի ներկայացնել այն գյուղը, որտեղ ապրում են սահմանին ապրող երեք եղբայրներն իրենց բազմազավակ ընտանիքներով, որոնց մասին գրել էի, և հավանաբար հիշում եք, որ նրանք իմ հորեղբայրներն ու հայրիկս են: