Մինչև կանցնեմ բուն նյութին, նախ ուզում եմ շնորհավորել մեզ՝ 17-ցիներիս, քանի որ մեր մտքերի փոքրիկ անկյունը արդեն հինգ տարեկան է: Շնորհավորում եմ և շնորհակալ եմ «Մանանայի» թիմին, որ մեզ՝ պատանիներիս և երիտասարդներիս համար ստեղծեց մի մեծ հարթակ ազատ խոսելու և արտահայտվելու տարբեր թեմաների մասին: Նրանք ստեղծեցին մի մեծ ու համերաշխ ընտանիք:

Երբ առաջին նյութս հրապարակվեց կայքում, ուրախությանս չափ չկար: Առաջինին հաջորդեցին մյուս նյութերը, և այդպես մի քանի ամիս շարունակ: Հետո ես պասիվացա, համալսարանը, դասերը, քննությունները, հետո արդեն այս ամենին զուգահեռ սկսեցի աշխատել իմ մասնագիտությամբ: Ի դեպ, ես աշխատում եմ դպրոցում՝ աշխարհագրության ուսուցչուհի, և հաճախ է առիթ լինում աշակերտներիս պատմելու 17-ի մասին: Այս ամենի հետ ես շարունակում էի կարդալ կայքում հրապարակված բոլոր նյութերը, բայց ես չէի հասցնում ոչինչ գրել:

Ահա այսօր այդ օրն է, պատահական չեմ որոշել այսօր գրել: Մեր 17-ցի երեխեքից շատերն ինձ հիշեցրին, թե ինչ օր է ապրիլի 30-ը: Պատանի թղթակիցների ցանցի առաջին մրցանակաբաշխությունից անցել է արդեն երկու տարի: Շատերը այս նախադասությունը կարդալուց ոչինչ միգուցե չհիշեն, անգամ չիմանան էլ, բայց այ, եթե 17-ցիները կարդան, ի՜նչ երջանիկ հուշեր կարթնանան նրանց մոտ, չեք էլ պատկերացնի:

Երբ ինձ «Մանանայից» զանգահարեցին և ասացին, որ Շիրակի Բանդիվան գյուղից գամ Երևան, քանի որ 100 մրցանակակիրների մեջ կամ նաև ես, ուրախությունից վազում էի մեր տան մի ծայրից մյուսը: Ես այդ ժամանակ դեռ 17 տարեկան էի:

Դժվարությամբ, բայց Բանդիվանից հասա Երևան, մոտ 2.5 ժամ, և մենք արդեն Երևանում էինք, Կամերային տան դահլիճում:

Նախ հայտարարվեց հատուկ անվանակարգերում հաղթած երիտասարդների անունները: Ի՜նչ գեղեցիկ ու հիանալի լուսանկարներ էին, նյութեր ու վավերագրական ֆիլմեր: Իսկապես արժանիներն էին հաղթել:

800 թղթակիցներից մրցանակներ ստացան 100-ը: Նրանց մեջ էինք ես և Մարիամը՝ Բանդիվանից: Մարիամն իմ մանկության և երկար ճանապարհների ընկերն է:

Գիտեք, մեծ հպարտություն է երբ մեծ ու գեղեցիկ դահլիճում, երբ շատ մարդիկ են հավաքված, մեկ էլ բեմից կարդում են նաև քո անունը, անհնար է նկարագրել այդ պահի իմ զգացողությունները:

Անցել է արդեն երկու տարի, բայց այդ պահերը ինձ մոտ դեռ թարմ են, երբ հիշում եմ` ժպտում եմ ու մի քիչ էլ հուզվում:

Հավատացեք, 17-ը մեր կյանքի փոքրիկ լույսերից է: «Մանանա» կենտրոնը մեզ տվել է ամենակարևորը՝ երջանիկ և հիշարժան պահեր:

17-ցիները ինձ հետ համաձայն կլինեն. 17-ը մեր մտքերի տաքուկ և ապահով անկյունն է: