Փորձեցի հարցազրույց վերցնել պապիցս՝ Հենրիկ Պետրոսյանից։ Պապիս արդեն 77 տարեկան է, ու ինձ թվում է, թե այլևս պետք է հող չմշակի, բայց ինչքան փորձում ենք նրան այդ ամենից հեռու պահել, հիվանդանում է, ու մեզ այնպես է թվում, կարծես մենք ենք այդ հիվանդության պատճառը, այդ իսկ պատճառով այլևս չենք փորձում կտրել իրեն իր սիրած գործից։

 Երբ գնացի պապիկիս տեսակցության, արդեն հողամասը ամբողջությամբ մաքրել էր ու պատրաստվում էր առուները քաշել։ Ճիշտ է, պապիկս բավականին մեծ է, բայց շատ ուժեղ ու դիմացկուն է։ Չի կարող մեկ օր ապրել առանց իր այգու և բանջարանոցի։ 

-Պապ ջան, բարև, ո՞նց ես:

-Լավ եմ, բալես:

Չնայած նրան, որ վատ էլ լինի՝ չի ասի, քանի որ գիտի՝ ամեն ինչ անելու ենք, որպեսզի չթողնենք այլևս գործ անի։

-Էս դասի՞ց ես գալիս:

-Հա, պապի ջան, ասացի՝ գամ-տեսնեմ՝ ոնց ես: Համ էլ ինչո՞վ կարող եմ օգնել:

-Բան էլ չկա, Ջեմ ջան։ Սաղ արել եմ: Մնում ա գնամ՝ սածիլ ճարեմ, որ բերեմ սածիլեմ։

-Այ պապ ջան, դեռ շուտ չի՞:

-Դե չէ, հեսա արդեն մարդիկ դաշտերը կդնեն: Էս հողն ի՞նչ ա, որ շուտ չդնեմ: Ամեն տարի ուշ եմ դրել, էս տարի էլ թող շուտ լինի, որ դուք էլ օգտվեք։ Թե չէ՝ էլ ում համար եմ տանջվում։

-Պապ, ինչի ես, հը՞ն, էսքան շատ տանջվում, քո համար կեր-խմի, ֆռֆռա, էլի։

-Է՜, բալա ջան,- ասաց մի տեսակ հոգոց հանելով:

-Հը՞ն, պապ ջան։

-Այ բալա ջան, ես չեմ ուզում մեռնել, ու որ չաշխատեմ՝ հաստատ մեռնելու եմ։

-Պապի ջան, ինչի՞ ես ըտենց ասում, մենք քո կողքին ենք՝ թոռներդ, տղաներդ, աղջիկդ, հարսներդ։ Թող մենք անենք:

-Այ բալա ջան, որ էդ չանեմ՝ ո՞նց եմ ապրելու։ Կամ սաղ օրը տունը նստած՝ ի՞նչ եմ անելու։ Ի վերջո, չի կարելի, չէ, սաղ օրը տունը նստած։ Հա, ինչքա՞ն կինո կամ սերիալ նայեմ։ Հոգնում եմ, չէ՞։

-Բա չե՞ս հոգնում հողերի մեջ տանջվելուց։ Մանավանդ, որ գիտես՝ օգուտ չկա։ Որ գիտես՝ նորմալ ջուր չկա, կամ էլ, որ նորմալ բերք չի տալիս էս անբերքատու հողը։

-Այ բալա ջան, ինչ ունեմ-չունեմ՝ իմն ա։ Կարո՞ղ ա իմ հողը թողեմ, գնամ ուրիշինը մշակեմ։ Եթե իմը կա, էլ ինչի՞ ուրիշի հողը հարստացնեմ, ինչի՞ ուրիշի հողում տանջվեմ: Հենա, էլի իմ հողում կանեմ, հողս կմշակեմ, հայաթներս կկանաչապատեմ ու թեկուզ մի բան էլ, որ դուք ձեր ձեռքով քաղեք, ես արդեն բավարարված կզգամ: Կզգամ, որ անիմաստ չեմ տանջվում, որ իմ թոռները կարողանում են օգտվել իմ արդար քրտինքով ձեռք բերած բերքից։

-Հիմա ի՞նչ, շարունակելու ես կռի՞վ տալ էս հողերի հետ։

-Քանի կամ, քանի դեռ շնչում եմ ու գոյություն ունեմ ու քանի դեռ կարում եմ՝ ոտի վրա եմ, պիտի աշխատեմ։

Էսպես էլ չշարունակեցի։ Մեկ է, անիմաստ է: Ամեն անգամ բոլորս մեր հերթին փորձում ենք իրեն այս տանջալի հողերից հեռու պահել, բայց… Չնայած ես մի կողմից հասկանում եմ պապիկիս։ Ի՞նչ անի նա, երբ բացի դրանից ուրիշ զբաղմունք չունի։ Հիմա այս ամենից ու այս խոսակցությունից հետո ոչ թե պապիս փորձելու եմ հեռու պահել հողերից, այլ փորձելու եմ օգնել ու ամեն ինչ անել, որ գոնե այս հողերով ապրի և ուրախանա։