Հաճախ եմ խոսում ինքս ինձ հետ: Իմիջիայլոց, շատ հետաքրքիր ու երազկոտ աղջիկ է զրուցակիցս: Գլուխ չգովեմ:
Լավ, իմ տաղանդը ո՞րն է:
Երգել չգիտեմ, պարելն ատում եմ, նկարել չգիտեմ, ուժեղ չեմ, մարմնամարզությամբ երկու օր եմ զբաղվել, էլ չկարողացա, ասմունքելուց հեռու եմ… Ինչ անտաղանդ եմ ես…
Ու ես հարցը ինձ տանջում էր օրեր շարունակ, տանը նստած իմ տեղում:
(Հա, իմ տեղը ոչ թե սենյակս է, այլ մեր տան մեծ միջանցքը: Նստում եմ բազկաթոռին, նայում եմ հայելու մեջ ու մտածում: Այս անգամ էլ նստած տանջվում եմ` ո՞րն է իմ տաղանդը: Մինչև որ մայրիկի բարձր ձայնը չկտրեց մտքիս թելը):
-Հերիք ա հիանաս քեզնով, անցիր դասերիդ:
-Մամ, ես չեմ հիանում, բան եմ մտածում:
-Ուֆ, մարդ չդառար էլի,- ծիծաղելով ասաց մայրիկս իր ամենաշատ օգտագործվող արտահայտությունն ինձ հետ շփվելիս:
-Մարդ չեն դառնում, մարդ ծնվում են,- ասացի ես ու գնացի:
Ու միանգամից հիշեցի. Դերասանությունը:
Հիմա կմտածեք` ի՞նչ դերասանություն:
Հա, հա, ժողովուրդ: Ես շատ լավ դերասան եմ, դա բացահայտեցի, երբ գնացել էի Ծաղկաձոր` ճամբար: Մենք մեր խմբով պիտի տաղանդներ ներկայացնեինք, և ես ու Քրիստինեն` մանկությանս ընկերուհին, բեմականացում պատրաստեցինք:
Հանգստացա… Անտաղանդ չեմ: Հետո հիշեցի լուսանկարելու մասին:
Հիմա կասեք`դա տաղանդ չի, չէ:
Իսկ ես կապացուցեմ ձեզ հակառակը:
Ամեն մեկը չէ, որ կարող է որսալ կադրը ու ֆոտոյի միջոցով հաղորդել այն, ինչ ուզում է:
Իմ աշխատանքներից մի քանիսը հանձնում եմ ձեր դատին: Եթե դուր գան, խնդրում եմ մեկնաբանություններում մի բան թողեք, ես դրանից ինձ շատ գնահատված եմ զգում:
