Քայլում էի նախատոնական Երևանի փողոցներով և Հյուսիսային պողոտայի կողմից օդ բարձրացող ահռելի չափսերի սև ծուխ երևաց: Վազեցի դեպի այդ կողմ` ուսումնասիրելու համար: Տեսա, որ վառվում է տոնածառը: Որոշեցի լրագրողական պարտքս կատարել` լուանկարեցի և տեղեկություններ հավաքեցի:

Հունվարի 27-ին  Երևանում ժամը 16:00-ի դրությամբ ամբողջությամբ այրվել է  տոնածառ:

Հրդեհի պատճառը պարզ չէ, քանի որ տոնածառը պատված չէր լույսերով, և անձրևը չէր կարող նպաստել դրան:

ԱԻՆ-ը չուշացավ և հարցին շուտափույթ լուծում տվեց:

Տոնածառը վերջերս շուկայում հայտնված «Ապաչի» ընկերությանն էր պատկանում և զարդարված էր արևածաղիկի սերմերի տուփերով: Ցավոք, ամանորյա զարդարանքը դարձավ մոխիր:

Ասում են, թե երբ տանը լույս չկա, կամա թե ակամա սկսում ես ճանաչել կողքիդ եղածներին։

Կեսօրից տան լույսերը վթարի պատճառով անջատել էին, և ես սրտատրոփ սպասում էի, թե երբ պիտի միանան:

Հաջորդ օրը պատրաստվում ենք գնալ քաղաքից դուրս, և օդի ու ջրի նման պետք էին լույսերը։

-Մամ, շատ են ուշացնում, հեսա զանգելու եմ էլեկտրացանց:

-Միլեն, ասացին մեկ ժամվա մեջ կտան:

-Տեսնենք:

-Չէ, չտվեցին, սպասի` հեսա զանգելու եմ քաղաքապետին,- կատակեցի ես ու ինքնաբերաբար մտա Արմավիրի քաղաքապետ Դավիթ Խուդաթյանի ֆեյսբուքյան էջ։

Չէ, ոչ մի գրառում չկար, բայց աչքովս հեռախոսահամար ընկավ:

-Հեսա իրոք զանգելու եմ:

-Աշխատանքային ժամ չի, հիմա ո՞վ կպատասխանի քեզ:

Դեռ խոսքը չէր ավարտել, ես սեղմեցի զանգի կոճակն, ու պարզվեց, որ ինձ հետ խոսում է պարոն Խուդաթյանը:

Ճիշտն ասած, զարմացած էի շարունակում խոսակցությունս, բայց ինձ այնքան սիրալիր և համբերատար էր պատասխանում, որ այլևս չէր էլ հետաքրքրում, թե լույսերը երբ են միացնելու։

Անջատեցի ու սկսեցի մտածել պատահածի շուրջ։Հիշեցի մի դրվագ իմ մանկությունից, երբ պաշտոնյան կոպտեց ինձ և ընկերներիս, երբ միասին Ջանգյուլում էինք խաղում և երգում իր համար։

Եղածը մեծ բան չէ, սակայն տպավորություններս մեծ էին, ինչ լավ է, երբ քաղաքապետը առաջին հերթին քեզ նման քաղաքացի է։

Պարոն Խուդաթյանը շատ մեծ բարեկարգումներ է անցկացնում քաղաքում, և Արմավիրը իրոք շատ է փոխվել։ Մեր քաղաքում արդեն  Yandex տաքսի կա, նոր այգում ծառեր են տնկում, նոր լուսացույցեր են տեղադրել, քաղաքում աղբամաններ են ավելացրել, և հաճախ ջրցան մեքենան մաքրում է փողոցները։

Ասածս ի՞նչ է, իմ բողոքավոր համերկրացի:

Վերջերս լսում եմ, որ գոհ չես փոփոխություններից, բայց եթե ես` 17 տարեկան պատանիս, ակնհայտ զգում եմ փոփոխությունները, վերաբերմունքը և սիրում եմ քաղաքապետիս, դու  պարտավոր ես։

Արի միասին հիշենք մեր համառ պայքարը, ու շարունակենք ավելի ուժգին թափով պայքարել, մինչ կհասնենք իմ, քո, քաղաքապետի, վարչապետի, նախագահի երազած ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ։

Ամառ, վերջապես կարող եմ հանգստանալ պարապմունքներից, քննությունների մասին խոսակցություններից, կրթության և գիտության ծրագրերի փոփոխությունների հետ չհամակերպվող հասարակությունից և նոր խստացված ծրագրերը չընդունող հասակակիցներից:

Մեկ, երկու, երեք… Հասկացա, որ անգործությունս ինձ ավելի է ձանձրացնում, և սկսում եմ ժամանակս անտեղի վատնել:

Շոգ ու միապաղաղ ամառս հետաքրքիր դարձնելու համար շատ էի տանջվում:

Էլ ինչ ասես չանցավ մտքովս, բայց ոչ մի գաղափար չէի իրականացնում, մինչ որոշեցի ավելի լուրջ մոտենալ հարցին ու ստեղծել այն «իմը», որ երբեք չի ձանձրացնի:

Բավականին հաջողված գրաֆիկներ էի կարողանում ստանալ ու որոշեցի բացել իմ սեփական խանութը: Տպագրում եմ իմ գրաֆիկները շապիկների վրա և վաճառում: Ինստագրամում տարածում գտավ էջս, և մարդիկ հավանում էին իմ աշխատանքը:

Շապիկները տարատեսակ են․ հայերեն, անգլերեն և ռուսերեն գրությունները համապատասխանեցնում եմ գրաֆիկներին ու ստանում թրենդային շապիկներ, որոնք գրավում են երիտասարդությանը:  Քանի որ խանութը դեռ առցանց է, կա առաքում ամբողջ ՀՀ տարածքում և ԼՂՀ-ում:

Առաջին գնորդս պատվիրեց Never Give Up գրությամբ շապիկ։ Պատասխանատվության զգացումը մեծ էր, քանի որ փորձ չունեի և չգիտեի, թե ինչպես ավելի լավ կստացվի:

Չեմ թաքցնի, որ կասկածում էի՝ շարունակել, թե ոչ, բայց հենց շապիկի գրվածքը ինձ հուշում էր առաջ շարժվել՝ առանց երկմտելու:

Ահով, դողով տարա շապիկը և սպասում էի արձագանքի։ Ի ուրախություն ինձ՝ այն լավն էր, և դա օգնեց ինձ կիսատ չթողնել սկսածս:

Աշխատածս աստղաբաշխական գումար չէ, սակայն ծնողներս հպարտանում են, որ անգործ նստելու փոխարեն որոշել եմ ինչ-որ բան անել: Ոչ ոքից օգնություն չեմ խնդրել և միայն վերջում պատմել եմ ծրագրերս ու ներկայացրել, թե ինչ եմ որոշել:

Ծնողներս ապահովում են մեզ ամեն ինչով, բայց իմ աշխատած գումարը ավելի մեծ հաճույքով եմ ծախսում, և դա օգնում է ինձ ինքնուրույն դառնալ և կախված չլինել նույնիսկ հարազատ ծնողներիցս:

Հիմա ուրախ եմ, որ իմ մասին պատմելիս կարող եմ նշել փոքրիկ բիզնեսի մասին ու շարունակաբար պատմել, թե ինչ նպատակներ ունեմ ապագայում:

Կբացեմ իմ խանութը, որտեղ էկրանի վրա ինքներդ կցուցադրեք ձեր պատկերացումները, և միասին կստեղծենք ձեր երազանքների շապիկը:

Կունենամ այն տարբերվող բրենդը, որը թույլ կտա ինձ նման մեծ երևակայություն և ստեղծագործ միտք ունեցող մարդկանց արտահայտել իրենց մտքերը և կրել դրանք:

Համաձայն եմ, չպիտի անձնուրաց նվիրվեմ աշխատանքին ու թողնեմ պարապմունքներս, դպրոցական վերջին տարվա ընթացքում խորացված պիտի նպատակներս ուղղեմ դեպի բուհ՝ իմ բարձրագույն կրթությանը՝ ծնողներիս չարչարանքը գնահատելու կարողությամբ։ Չէ՞ որ արդեն գիտեմ, որ «գումարը հեշտ չեն վաստակում»-ը ոչ թե լեգենդ է, այլ քրտնաջան աշխատանք:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Անհետաքրքիր ու անգույն քաղաքում իմ հասակակիցների համար չկա ոչ մի հետաքրքիր զբաղմունք։ Դու ստիպված ես գամվել համակարգչի ու հեռախոսի առջև ու տեղափոխվել վիրտուալ աշխարհ, որտեղ զգացմունքներդ արտահայտում են էմոջիները, իսկ ժամանակդ վատնում ես անիմաստ։ Բայց կան և մարդիկ, որոնք փորձում են քշված ու հանգած Արմավիրին գույներ տալ՝ թեկուզ և ֆոտոխցիկի էկրանի չափերով։

Պատմում եմ մի մարդու մասին, ով քայլում է Արմավիրի անտարբերության ալիքին հակառակ։ Դեռ 18 տարեկանից նա եղբոր հետ բարձրանում էր լեռներ ու սարեր, և ապրում էր մի ակնթարթ, որը պիտի անմահացվեր։ Սկզբում նա նկարում էր թվային ֆոտոապարատով ու տասնյակ օրեր էր օգտագործում դրանք մշակելու համար։ Ամեն բան սովորում էր ինքնուրույն ու ժամանակ առ ժամանակ հիասթափվում էր, բայց նրա նպատակասլացությունն ու երազանքին հասնելու ցանկությունը անսահման է։ Կարենը որոշեց մեկնել Ռուսաստան՝ գումար աշխատելու։ Նա օգնում էր ծնողներին, հետո էլ գնեց այն ֆոտոխցիկը, որն անհրաժեշտ էր իրեն։ Արմավիրում չկար ոչ մի լուսանկարիչ, և Կարենը Արմավիր բերեց իր ոճն ու ինքնատիպ լուսանկարներ ունենալու հնարավորությունը՝ առանց քաղաքից դուրս գալու։ Կարենը հասավ իր նպատակներին, ու 6 ամիս է, ինչ լուսանկարում է։ Մեծ հաջողությունների է հասել, ու բացի լուսանկարելուց՝ Արմավիրի սկաուտական խմբապետերից մեկն է։ Իր խմբի աշակերտներին սովորեցնում է լինել հայրենասեր, ստեղծագործել ու հասնել իրենց նպատակներին։

Հիմա Կարենը մտադիր է ստեղծել ֆոտոստուդիա, որտեղ ոչ միայն կլուսանկարվեն, այլ կկարողանան նաև հետաքրքիր անցկացնել ժամանակը քաղաքի ներսում։

Արմավիրում ապրում է 28800 մարդ, եթե նրանցից գոնե 1000-ը մտածեն Արմավիրի երիտասարդության ու պատանիների օգտակար ու միևնույն ժամանակ հետաքրքիր ժամանցի մասին, միգուցե ես դադարեմ բողոքել իմ քաղաքից։

Մեծ հորաքրոջս տանը միշտ էլ հավես էր անցնում, արկածներով լի, հետաքրքիր: Ամեն անգամ մի դաս քաղում էինք: Երբ փոքր էի, ամառային արձակուրդներին նրանց հյուր էի գնացել՝ Երևան:

Երեք որդի ունեն, բայց այդ ժամանակ երկուսն էին՝ Մարգարը և Գոռը:

Շատ լարված և խաղերով լի օրվա վերջում որոշեցինք մի բան ուտել: Սառնարանը բացելուն պես մեծ տարայով մածունն ընկավ աչքներովս: Իսկույն վերցրինք, ագահաբար լցրինք ինչքան կարող էինք, վրայից էլ՝ շաքարավազ և լավաշ:

Հորաքրոջս ամուսինը մտավ խոհանոց: Տեսնելով մեր ձեռքի գործը՝ ասաց.

-Եթե մինչև վերջ չուտեք, խոհանոցից դուրս չեք գալու:

Այ քեզ բան, դրանից էլ հեշտ բա՞ն: Հիմա կուտենք:

Կերանք, կերանք, չի վերջանում և վերջ: Մեկ գդալ մածուն էինք ուտում, երեք բաժակ ջուր խմում, որ կուլ գնա:

Լավ, էլ ինչ անենք, չենք կարողանում: Ես և Մարգարը Գոռից խորամանկ էինք. մածունը լցրինք անձեռոցիկների մեջ և պատուհանից դուրս նետեցինք: Իսկ Գոռը մինչև վերջ կերավ ու չէր կարողանում շարժվել ստամոքսի ցավից:

Այդ դեպքից վեց տարի է անցել, բայց ես մինչև հիմա ատում եմ մածունը:

Փոքր քույրս՝ Եվան, ուղղակի խելագարվում է մածունի համար: Երբ ծննդյան տարեդարձին տիկնիկ էի գնել, նայեց աչքերիս մեջ և ասաց.

-Միլ, էս գումարին քանի՞ բանկա մածուն կգնեինք:

Հիմա տանը բոլորը սիրում են մածուն, նստում և միասին ուտում են, իսկ ես, անգամ, երբ հոտն եմ առնում, սիրտս խառնում է:

Գոռն էլ չէր ուտում մածուն, երեկ խոստովանեց, որ արդեն սկսել է ուտել, բայց ես չեմ կարողանում և վերջ:

Սրանից դաս քաղեցի, որ պետք է զուսպ լինել, էլ երբեք ագահություն չեմ անի: