hripsime baloyan

Իսկ դո՞ւ

Ինչո՞ւ մարդիկ այսքան չարացան մեկ մեկու հանդեպ։  Ամեն օր  քնելուց առաջ ինքս ինձ այս հարցն եմ տալիս։  Ո՞րն է պատճառը․  պատերազմը, համաճարակը, երկրում տիրող իրավիճակը: Ի՞նչն է մարդկանց անսահման վատը դարձրել, այնքան վատը, որ նախընտրում են չիմանալ դիմացինի հաջողությունների,  ձեռքբերումների մասին, որովհետեւ  լսելուն պես անբացատրելի նեղող, տանջող զգացողություն է առաջանում  նրանց մեջ,  որը չեն կարողանում թաքցնել  իրենց, իբր թե,  բարի դեմքերից։

Չեք հավատա,  բայց անկեղծ,  սրտից եկած ուրախությունը այլ կերպ է զարդարում ձեր դեմքը, իսկ կեղծ ժպիտն էլ ավելի է տգեղացնում ձեզ:

Հա, ի՞նչ կլինի,  որ հարևանի տունն ու մեքենան ավելի լավը լինեն, քան քոնը,  ի՞նչ կլինի, որ հարևանի աղջիկն ավելի լավ տեղ հարս գնա,  քան քո աղջիկը,  ի՞նչ կլինի, որ հարևանի պաշտոնը, գործը քոնից լավը լինի:  Չի լինի,  չէ, մի տեսակ նեղվում ես։

Մի բան պատմեմ:

Հյուր էի գնացել, ու պետք է թեյ խմեինք: Տանտիրուհին ասաց.

-Հռիփսիմե,  հանկարծ չթողնես թեյնիկում եղած ջուրը եռա,  թե չէ` հարևաններս կհարստանան:

-Մի հատ էլ ասա,-  ծիծաղելով ասացի ես:

-Հա, հա, որ ջուրը եռա թեյնիկում, հարևանները կհարստանան։

Սարսափելին այն էր, որ հյուրերն ասացին.

-Վա՜յ,  չգիտեինք,  բա շուտ ասեիր, որ մենք էլ  իմանայինք:

Սա չարություն չէ՞:  Բնականաբար թեյնիկում եռացող ջուրը չէր հարստացնելու հարևաններին, բայց նույնիսկ այդ մասին մտածելը ցավ էր տալիս բոլորին:

Որպեսզի տխուր չավարտվի պատմությունս, կասեմ․

Ես կլինեմ թեյնիկի ջուրը մինչև վերջ  եռացնող հարևան,  բարեկամ,  ընկեր քեզ համար։  Իսկ դո՞ւ: