Հունիսի 13-ի գիշեր… 2։14… Անհանգիստ գիշեր էր։ Չէի քնում ես, չէր քնում կատուս, ու չէին քնում դրսի շները։

Քնելու բազում փորձերից հետո վեր կեցա անկողնուցս։ Տունը լուսավոր էր, կարծես արդեն արևը  դուրս էր գալիս լուսավորելու քաղաքի ճանապարհները, բայց դեռ ժամանակը չէր, դեռ խոր գիշեր էր, և հենց այս պատճառով ինձ վախեցում էր տան լուսավոր լինելը։ Առանց սենյակների լույսերը միացնելու ես ուղևորվում էի դեպի այն սենյակ, որտեղ սովորաբար քնում էր կատուս։ Այդ սենյակը կատվիս գրավել էր նրանով, որ պատուհանները մեծ էին, և քանի որ մենք չէինք օգտվում այդ սենյակից, վարագույր չկար կախված, և հենց այդ ժամին լուսինը նայում էր դեպի այդ պատուհանը։ Այսպիսով այդ սենյակը ինձ ավելի լուսավոր թվաց։ Ես կիսախավարի միջով գնում էի, չգիտեմ՝ ինչու էի այդ կողմ գնում, բայց գնում էի: Երևի հույս ունեի, որ այդ սենյակում կտեսնեմ ննջող կատվիս, բայց ես այնտեղ չգտա նրան։ Որոշեցի դուրս գալ և փնտրել: Երբ շրջվեցի դեպի դուռը, երկու լուսնի լույսով ողողված աչք ինձ էին նայում, և ես մի ակնթարթ վախեցա, ապա հասկացա, որ գտել եմ նրան, ում գնում էի փնտրելու։

Կատուն առաջ ընկավ, դուրս եկավ սենյակից, իսկ ես՝ նրա հետևից։ Նա հետ նայելով գնում էր, որպեսզի համոզվեր, որ ես գալիս եմ։ Նա ինձ տարավ խոհանոց և բարձրացավ պատուհանի մոտ, հայացք գցեց դեպի ինձ և հասկացրեց, որ պետք է բաց անեմ պատուհանը։ Ես մի պահ նայեցի լուսնին։ Այդ պահին լուսնի դիմացով արագ հոսանքով անցավ ամպերի մի կույտ, այնքան խիտ դասավորված մեկը մյուսին, որ կաթնային լույսը, որը լուսավորել էր իմ դեմքը, մթագնեց, բայց ընդամենը մի քանի վայրկյանով։ Այսօրվա լուսինը յուրահատուկ էր, ստիպում էր հիանալ իրենով։
Ես բաց արեցի պատուհանը, կատվիս երկար սպասել չտվեցի։ Նա թաթերը դուրս դրեց, և ձգեց իրեն դեպի ձախ, շուռ տվեց գլուխը դեպի ինձ։ Ես անհանգստացա: Իմ մեջ կռվում էին հետաքրքրասիրությունն ու վախը, ցանկանում էի դուրս նայել և տեսնել՝ ինչն է անհանգստություն պատճառում կատվիս, բայց վախենում էի, որ դրանից հետո մի քանի գիշեր էլ վախից չի հաջողվի քնել։

Մտքերիս մեջ ընկղմված լսեցի ձայներ, շան հաչոց, հետո՝ մյուսը։ Մի քանի վայրկյան անց շները մեկը մյուսին հերթ չէին տալիս։ Որոշեցի դուրս նայել։ Դրսում շուն չկար, նրանց ձայները լսվում էին հեռվից։ Փչեց ուժեղ քամի, որը կատվիս հետ հրեց դեպի տուն: Նա իջավ, իսկ ես մնացի, մնացի ապշած գիշերային բնության բուրմունքից, տեսարանից և հասկացա, որ մաքուր օդը լինում է միայն գիշերը, երբ բնությունը մնում է միայնակ, առանց մարդու։
Վերադառնալով անկողին, վերցրի հեռախոսը և սկսեցի գրել: Կարծես արդեն առավոտ է, և շները հանգստացել են։