Ապրիլի 2-ն էր` շատ մռայլ օր: Չնայած դրան` ես օրս սկսել էի լավ տրամադրությամբ, սակայն այդ ամենը երկար չտևեց: Ութն անց կես էր, և ես շտապում էի դպրոց: Ամեն ինչ լավ էր, քանի դեռ ես չէի հասել դպրոց: Երբ ներս մտա, ինձ թվաց, թե լրիվ այլ տեղ եմ գնացել, տխուր տեսարանը ինձ վրա շատ ծանր ազդեցություն թողեց: Որոշեցի իմանալ, թե ինչն է դպրոցի այդ մռայլության պատճառը: Չեք պատկերացնի, թե ինչ կատարվեց հետս, երբ լսեցի «պատերազմ» բառը:
Մի կերպ վերջացրի այդ օրվա դասերս և շտապ վերադարձա տուն: Չէի էլ պատկերացնում, թե իսկապես ինչ էր կատարվում: Արագ միացրի հեռուստացույցը, և մարմնովս սարսուռ անցավ, երբ տեսա լրատվամիջոցների տասը րոպեն մեկ հեռարձակվող հատուկ թողարկումները: Ու հասկացա, որ իրավիճակը սպասվածից էլ ծանր էր:
Անհանգստանում էի բոլորի, և հատկապես բանակում ծառայող զարմիկիս համար: Երբ կապ հաստատեցինք Հրայրի մայրիկի` տիկին Սեդայի հետ, նա հուզված մեզ ասաց, որ Հրայրից արդեն մի քանի օր է, ինչ տեղեկություն չունեն: Այդ ամենը լսելուց հետո մենք միայն կարող էինք Աստծուց խնդրել, որ նա և բոլոր զինվորները առողջ հասնեն տուն: Շուտով լուրեր հասան, որ Հրայրը ծանր վիրավորված Մուրացանի հոսպիտալում է: Բժիշկները հույս ունեին, որ նա կփրկվի, բայց վիճակը իսկապես ծանր էր, նա կոմայի մեջ էր, իսկ մենք չգիտեինք էլ, թե ինչքան այդպես կմնա:
Շատ ծանր էին այդ օրերի ընթացքում մեր ապրումները, քնում և արթնանում էինք հոսպիտալի բակում` միշտ սպասելով մի լավ լուրի: Օրերը գնալով երկարում էին, իսկ Հրայրից ոչ մի լուր չունեինք: Մի կերպ գլորելով օրերը, եկավ ապրիլի 7-ը: Հանկարծ զանգեց հայրիկը և ասաց, որ մեր հերոսը բացել է աչքերը: Այդ պահին սիրտս ուրախությունից ուզում էր պայթել. և ինչպես չպայթեր, երբ լսում էի բարեկամիս առողջանալու մասին:
Տիկին Սեդան, ով մեր հայրենիքի համար լույս աշխարհ էր բերել երեք զինվոր, տղայի վերակենդանացման օրը համարեց նրա ծննդյան երկրորդ օրը: Եվ իսկապես, երկրորդ անգամ ծնվեց Հրայրը, այս անգամ միայն ու միայն Աստծո շնորհիվ:
Եղբայրս ուժեղ էր, որ կարողացավ պատերազմել և թշնամու, և մահվան դեմ, և երկու պատերազմներից էլ դուրս եկավ հաղթական դրոշը ձեռքին: Այսօր նա մեզ հետ է և մեր կողքին: Աստված թող պաշտպանի բոլոր զինվորներին: